‘I never been to hell / But they sure got my number.’ Ach, ach, daar hebben we de zich in zelfbeklag wentelende Mark Eitzel weer. De man die zich geen raad weet met alle verdriet en ons er daarom maar mee opzadelt. Met zijn treurige blik. Hey Mr. Ferryman (Decor/Merge/Bertus) brengt hem naar het hiernamaals. Daar is hij al zo dikwijls geweest dat hij er niet eens meer van schrikt. Helemaal solo verzuipt hij bijna in alle ellende, zo hebben we dat althans meer dan eens ervaren. Bijna te pijnlijk om nog van te genieten. Ongemakkelijk vooral. Maar kijk, hij heeft een reddingsboei toegeworpen gekregen door Bernard Butler, ooit gitarist van Suede en sindsdien vooral aan de weg timmerend als producer. De twee zouden de nieuwe liedjes van Eitzel eerst klein houden en een akoestisch album maken. Maar Butler besliste anders. En zo ligt er met Hey Mr. Ferryman een album dat zich kan meten met het beste van American Music Club. Butler (gitaar, bas, piano, percussie, drums) heeft er niet alleen voor gezorgd dat Eitzel de grote oversteek alleen moest maken door collega’s uit Amerika en Engeland in de studio bij het album te betrekken, hij heeft de beste man ook een warme jas gegeven. Die warmte die tot ons komt in de vorm van fijne arrangementen maakt alle zwaarte draaglijk. Op An Answer wordt zelfs gedanst. Ook al is het slechts een herinnering, het maakt Eitzel minder eenzaam. ‘And the song is the answer / Right or wrong, it don’t matter / And we know / There’s no end / To the road’ (The Road).
09/03/2017 Permalink
heerlijke luisterplaat!
09/03/2017 Permalink
Prachtige plaat, wellicht zijn beste ooit. En eens dat de komst van producer Butler de redding, van op z’n minst, deze plaat is geweest.
09/03/2017 Permalink
Voor mij behoort Eitzel tot de grootste poseurs uit de muziekgeschiedenis.
Niet om aan te horen die man,naar mijn bescheiden mening