Hij speelde in een grijs verleden in bands als The Nuns, Rank And File en True Believers (met Jon Dee Graham): Alejandro Escovedo. Begin jaren ’90 was hij ook nog even lid van een -zeg maar-  gelegenheidsformatie: The Setters; tezamen met o.a. Walter Salas-Humara. Het gelijknamige album geldt misschien zelfs wel als een vergeten pareltje. Maar, sinds 1992 bouwde Escovedo vooral ook gestaag aan een vrij succesvolle solocarrière. Het debuut Gravity (1992) was direct een voltreffer. Inmiddels staat sinds kort album numero vijftien (incluis live & compilaties e.d.) in de schappen: het vrij heftige Burn Something Beautiful. Tijd voor een rondgang ter promotie met zowaar eveneens twee optredens in ons land: Paradiso (locatie: het Zonnehuis) èn dus donderdag 30 maart ook in het Rotterdamse Rotown; een ‘aardig’ gevuld Rotown.
Met Don Antonio (Antonio Gramentieri) als een meer dan prettige opwarmer, bleek de inmiddels 66-jarige ingezetene van Dallas, Tx. nog immer vol vuur te zitten; Escovedo toonde vorm. Vanaf de sterke opener Can’t Make Me Run van het ietwat onderbelichte album Big Station (2012) tot aan, zo’n anderhalf uur later, een fraaie toegift: Leonard Cohen’s A Thousand Kisses Deep. Het was zeer genietbaar, en de Cohen-cover kreeg niet alleen een verrassend jasje maar werd ook met veel Cohen-gevoel gebracht. Daar tussenin greep de Texaan, die ooit in San Antonio het levenslicht zag, met verve terug in zijn rijke oeuvre. Vooral songs van albums van deze eeuw. Fijne, stevige uitvoeringen van Beauty Of Your Smile en Horizontal van z’n laatste worp Burn Something Beautiful, maar ook het heerlijke Castanets (A Man Under The Influence; 2001). Veel muziek en relatief weinig woorden als verbinding. Een uitzondering maakte Escovedo voor ene Donald Trump. Het verhaal over Pa Escovedo die ooit vanuit een nietig dorpje in Mexico naar California toog. Uiteindelijk kreeg Escovedo sr. een heel leger aan nazaten, een nageslacht welke zich vervolgens tot aan de dag van vandaag in grote mate verdienstelijk heeft gemaakt als muzikant. Behoudens Alejandro zijn immers o.a. ook Javier (lid van The Zeros), Mario (van de hardrockers The Dragons) en ook nog Coke & Pete (als percussionisten) actief in de muziekscene. Nichtje Sheila E. haalde hij ook nog even terecht aan, want die kennen wij naast haar solo- carrière natuurlijk als ‘compagnon’ van wijlen Prince. Escovedo wilde maar zeggen: ‘immigratie, het kan ook goed uitpakken; die muur is maar een slecht idee van een pseudo- president….’.
Vervolgens zette hij samen met de mannen van Don Antonio een gloedvolle vertolking van Sally Was A Cop (Big Station; 2012) in. Ook Real Animal, het album geproduceerd door Tony Visconti (Bowie!), kwam met de songs Sensitive Boys en Sister Lost Soul aan bod. Hierbij refereerde Escovedo aan zijn samenwerking met de door hem hoog gewaardeerde Chuck Prophet. Met het noemen van die naam gaf hij gelijk de sfeer van het optreden prima weer: qua aanpak en opbouw zoals Prophet betaamt, dit niet in de laatste plaats dankzij de inbreng van meestergitarist Gramentieri én zijn kompanen van Don Antonio (met de keys én baritone-sax van Francesco Valtieri in een gave bijrol). Het rockte bijtijds werkelijk als de neten. Fijn optreden; een optreden met elan & passie. Het was hooguit een dissonant dat Neil Young’s Like A Hurricane deze keer blijkbaar niet als toetje op de setlist paste. Het was echter wel een te dogen gemis.

Waar: Rotown, Rotterdam
Wanneer: donderdag 30 maart 2017

Foto’s: Leo Kattestaart