Moet muziek altijd in een hokje passen? Nee, natuurlijk niet, maar om het te duiden is het soms best praktisch. In welk hokje de muziek van Baptiste W. Hamon uit Frankrijk dan wel past is lastig. Het is Americana, maar het Frans dat hij zingt associeer je dan weer meer met chansons. Zeker als in openingnummer ‘Les bords de l’Yonne’ de zinsnede ‘Les Feuilles Mort’ langskomt denk je toch aan chansonnier Yves Montand. Hamon zingt het met die typisch Franse triller in zijn stem. Maar het is toch ook onmiskenbaar Americana, met zijn akoestische gitaar en mondharmonica, waar het desolate landschap van Texas in doorklinkt. Hamon is dan ook een groot fan van Townes van Zandt. Hij vertelt dat hij helaas te jong was om hem live te zien, hij was elf toen Van Zandt overleed. Maar vanavond eert hij hem met een in het Engels gezongen uitvoering van ‘Waitin’ around to die‘, gevolgd door zijn tribute song ‘Van Zandt’ in het Frans. Ook vertelt Hamon over Alan Seeger, die de Fransen zo sympathiek vond dat hij tot het Franse vreemdelingenlegioen toetrad, hij zingt over hem in ‘L’Ballade de Alan Seeger’. Het geluid is helder, maar achterin de zaal is Hamon nauwelijks te horen. Afsluiter is het in het Frans vertaalde ‘Folsom Prison Blues’ waarin begeleider Noé Beaucardet nog even lekker uit kan halen op zijn elektrische gitaar. Een hokje voor Hamon is niet nodig, het is gewoon een sympathieke vent met sterke songs die de zaal moeiteloos voor zich weet te winnen.

Die zaal is dan ook goed opgewarmd als Cale Tyson het podium betreedt. Na twee ep’s bracht hij vorig jaar zijn eerste volwaardige album ‘Careless Soul’ uit. Opgenomen in Muscle Shoals in de befaamde Fame Studio compleet met blazers. Die laatste zijn er vanavond niet bij, ze hadden ook nauwelijks gepast, het kleine podium in de hoek van de Tuinzaal is nu al krap voor Tyson en zijn begeleiders. Het is nog licht als het optreden begint en dat voelt vreemd voor Tyson. Vorig jaar stond hij op het ‘Sugar Mountain presents’-festival in Paradiso zelf en zijn grap dat hier staan een flinke stap voorwaarts is slaat niet aan. Maar hij laat zich niet kennen en gaat er energiek tegenaan. Swingende honky tonk, slepende country soul en stevige country rock, Tyson is van alle markten, (hokjes?!), thuis. Gitarist Juan Solorzano speelt de sterren van de hemel en laat zijn gitaar als een pedalsteel klinken, werkelijk een genot. En toetsenist Caleb Hickman krijgt een plek in de spotlights voor de cover ‘Friendship’ van Pops Staples (Staple Singers), zijn fraaie hoge stem zweeft door de zaal. Tyson zelf is er in ‘Shotgun Willie’ nog maar eens duidelijk over, “You can’t make a record if you ain’t got nothing to say”. En wat te zeggen heeft Tyson zeker en dat doet hij ook onomwonden in het nieuwe nummer ‘Worst Liar’ wat hij opdraagt aan Donald Trump, “You tell me you’re doin’ fine, you’re the worst liar I ever met and I thank you for that’. Ook bij Tyson is het geluid redelijk gebalanceerd, al is zijn gitaar niet overal goed te horen. De Tuinzaal, vanavond zonder stoeltjes, is qua geluid toch minder geschikt voor het wat stevigere werk. Bij gebrek aan gordijn of deur kruipt de band voor de toegift even achter het podium en overlegt wat te spelen. Het publiek joelt en laat horen dat het meer wil. Dat krijgt het en als afsluiter wordt gekozen voor de Don Williams song ‘Tulsa Time’. Twee prima optredens, het was hokjesloos genieten.

Tekst en foto’s: Peter Hageman