Dylan Leblanc is 27 jaar en heeft al drie albums uitgebracht: het goed ontvangen Paupers Field uit 2010, gevolgd door Cast The Same Old Shadow uit 2012. Dat album werd veel minder gewaardeerd waardoor Leblanc een tijdje er de brui aan wilde geven. Het duurde een paar jaar voordat hij weer voldoende materiaal had voor zijn derde plaat: het uitstekende en wederom goed ontvangen Cautionary Tale uit begin 2016. Zo goed dat er zelfs een Europese toernee kon volgen, één die hem op zaterdag 9 september naar Ekko in Utrecht bracht. Leblanc laat zich begeleiden door vier leden (bas, drums, toetsen en elektrische gitaar) van de indierock/americanaband The Pollies.
Dat heeft tot gevolg dat de liedjes een stuk robuuster gebracht worden dan je op grond van de albums zou verwachten.
Leblanc begint het optreden echter met enkele nummers waarop hij slechts wordt ondersteund door celliste/zangeres Courtney Blackwell. Dan valt op dat zijn stem met die lange uithalen een stuk snerpender is dan op de platen. Gelukkig duurt dat maar drie nummers. In de volle bandbezetting valt het een stuk minder op. En dan is het ook gelijk raak met het heerlijke nieuwe nummer Domino, dat klinkt als van een zeer warm loomrockende Little Feat. Daarna natuurlijk veel nummers van Cautionary Tale waaronder Roll The Dice, Look How Far We’ve Come en het Roy Orbisoneske I’m Moving On. Halverwege de set kondigt Leblanc aan dat we bij het rock ‘ roll-gedeelte van de set aangekomen zijn. En inderdaad, het kan nog een stukje harder. Op de plaat duurt Beyond The Veil al zeven minuten, live kan dit heerlijke nummer makkelijk opgerekt 
worden tot bijna het dubbele daarvan. Twee loeiende elektrische gitaren voortgedreven door het flink meppende drummer en het stuwende bassen van Stuart Duncan. En daarom heen het ronkend toetsenwerk en de lange cellostreken. Mooi hoe dit nummer drie uitgestelde eindmomenten kent, het leek wel Leblanc’s Free Bird-moment. Leblanc verdoet nauwelijks tijd met bindteksten, Twee maal merkt hij op dat hij blij is met de grote opkomst van het publiek (inderdaad goed vol), maar aan het einde van het optreden windt hij zich terecht op over een toeschouwer die aan het rand van het podium zijn irritatie opwekt. Nadat de man met zachte hand verwijderd is, volgt nog een toegift in de vorm van een cover van Neil Young’s Unknown Legend, waarbij ook Kirby Brown (die ook het voorprogramma verzorgd had) op het podium wordt uitgenodigd. En daarmee sluit Leblanc een avond af die vooral verrassend genoemd mag worden.
12/09/2017 Permalink
Dylan Leblanc…stond in 2012 in nijmegen op de zomerfeesten…