Tja, Jim White. Ooit natuurlijk een kroonprins van de country noir met z’n Wrong Eyed Jesus, een geweldige plaat die bovendien ook nog een fascinerende film opleverde. Maar die plaat verscheen al wel in 1997. Acht jaar later verscheen ook nog het fascinerende Drill A Hole In That Substrate And Tell Me What You See. Maar daarna? Met de albums die sindsdien verschenen sloeg hij geen deuk meer in een pakje boter. En met Waffles, Triangles & Jesus (V2) is dat helaas niet anders. De inmiddels 60-jarige White is een inventieve componist, maar op deze nieuw schijf levert hij geen pakket goede nummers af. Eerlijk gezegd kreeg ik bij de vele luisterbeurten geen moment een wow-gevoel. Nog het meest bij het afsluitende en ontwapenende Sweet Bird Of Mystery, maar dan is er al 46 minuten voorbij gegaan zonder veel spektakel. Aardige nummers in het beste geval, maar veel te vaak ook niet. Eerder samengeknoopte ideeën, maar nergens pakkend. Silver Threads is een vrolijk folknummer dat dan echter met een speelduur van bijna zeven minuten veel te lang duurt. Nee, geen goede plaat, eerder een die de indruk geeft dat Jim White op krampachtige wijze zijn image van ietwat vreemde vogel probeert vast te houden.
09/12/2017 Permalink
Oei, hoe mis kun je de plank slaan. 5 sterren plaat. Misschien vaker luisteren?