Enkele weken voor het overlijden van Lou Whitney (Skeltons, Morells) in 2014 werd Mariosa Delta (Thirty Day Records/Sonic Rendezvous) van Fred Wickham alsnog afgerond. De ziekte van de producer had het opnameproces al enkele keren in de wacht gezet. Voor Wickham betekende het afronden van de plaat dat hij meer tijd kon doorbrengen met Whitney, die ook al betrokken was bij de rond de millenniumwisseling uitgekomen platen van zijn voormalige band Hadacol. Op Mariosa Delta 1940 vertelt Wickham het verhaal van zijn grootmoeder, wiens zwager in haar armen stierf na een schietpartij door een jaloerse echtgenoot. Het drama vond plaats in de nachtclub van de grootouders. Het verhaal vertelde ze pas op veel latere leeftijd aan haar kleinzoon. Het nummer is in een ouderwets jazzjasje gestoken en heeft de sfeer van het werk van Tom Waits. Oude vooroorlogse swing is de basis van veel meer nummers. En als dat niet zo is, dan zijn er nog altijd korte intermezzo’s die in die vorm worden opgediend. Country is er gelukkig ook. Wickham (zang, akoestische gitaar) krijgt hulp van zijn oude Hadacol-maatje Richard Burgess (bas) en lieden uit Skeletons/Morells als D. Clinton Thompson (elektrische gitaar), Joe Terry (piano en orgel), Bobby Lloyd Hicks (achtergrondzang) en natuurlijk Whitney (akoestische gitaar op Wedding Song). Het fraaist zijn toch die countryliedjes, zoals Red Light, dat klinkt als Elvis Costello in Nashville. Ook fraai is Rock Bottom Again, dat het ritme van Johnny Cash combineert met een tex-mex-beat. De Bakersfield-country met fraaie samenzang van Wedding Song is een ander hoogtepunt. Opgenomen in Springfield, Missouri.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie