Rodney DeCroo « ALTCOUNTRY.NL

Rodney DeCroo

Opgeslagen in: RECENSIES — John Gjaltema @ 21:34

Het is alweer december. De oproep voor eindejaarslijstjes staat alweer online. Ik wacht altijd tot de laatste week voordat ik de oogst nog eens overzie. Eerst moet ik zorgen dat ik een beetje bij ben met recensies. Op dit moment ben ik dat nog niet. Zo heb ik nog steeds geen aandacht besteed aan Old Tenement Man (Tonic Records) van Rodney DeCroo. De releasedatum van dat album was 5 mei… Dat het dan in Nederland bevrijdingsdag is, is toeval, maar passend is het wel. DeCroo groeide op met een vader die als 18-jarige naar Vietnam werd gestuurd en uiteindelijk uit het Amerikaanse leger deserteerde. Daarna sloeg hij op de vlucht en sleepte zijn familie mee naar onherbergzame plekken in de natuur. Zo kreeg ook Rodney DeCroo een tik mee van de oorlog. De verwerking is nog altijd gaande. In het Canadese Vancouver kon hij altijd terugvallen op een buurman die als het DeCroo allemaal teveel werd hem bijstond. Totdat de goede buur te horen kreeg dat hij kanker had en in de terminale fase was. Hij liet DeCroo weten dat hij geen contact meer wenste. Drama genoeg voor beklemmende muziek. Dat is dan ook wat Old Tenement Man te bieden heeft. Daarbij zit DeCroo geen moment bij de pakken neer. Nee, hij vergeet zijn eigen sores om als verhalenverteller huiveringwekkende gebeurtenissen van anderen op te dissen. Zo begint hij met het verhaal over de 25-jarige Jack Taylor die zijn eigen leven verknalt door zijn ellendige vader te vermoorden. Een gitaar roert door de wonden. Op Jacob’s Well klinken de gitaren vervormd, terwijl de band met een zenuwachtige drive de boel opjaagt. ‘I’m not asking for forgiveness / I’m not asking for love’, is een tekstflard uit dit aan Lou Reed herinnerende nummer. Een van de liedjes draagt overigens de titel Lou Reed On The Radio: ‘Right now the anger is all I have / Right now I want to hurt myself.’ En wat te denken van het zinnetje ‘Like a sniper up in a tower’ in Like Jacob When He Felt The Angel’s Truth. Daarna is het met funky gitaarkrulletjes gebrachte In The Backrooms Of The Romance heel iets anders. Bijna Billy Swan, bijna soul, waarna When It’s Everything aanvangt met gitaarspel dat aan Afghan Whigs doet denken. DeCroo duikt net zo diep in de ellende als Greg Dulli in zijn beste dagen. De loop van een geweer bepaalt de loop der gebeurtenissen op Half Blind Crow, dat begint als iets op Everybody Knows This Is Nowhere van Neil Young. Datzelfde kan worden gezegd van The Barrel Has A Dark Eye. Wie is de vijand vraagt DeCroo zich af en hij klinkt hier als een bijtende Steve Wynn. Een liedje over ontploffingen en een lachende hyena. Dus ja, dit is er dus wel eentje voor dat jaarlijstje.