Eric Bolander, onthoud die naam maar, want deze man uit Kentucky heeft met The Wind (zijn tweede album, eigen beheer) een plaat gemaakt die klinkt als een klok. Denk John Moreland, Jon Latham en de inmiddels alweer een beetje vergeten Josh Nolan. Type ruwe bolster, blanke pit. De zwaar bebaarde leraar uit Lexington weet echter hoe je een liedje met zeer aanstekelijke refreinen schrijft. Na twee keer draaien is het al van uit volle borst meezingen geblazen. En het gekke is dat die nummers worden uitgevoerd met strijkers die je in eerste instantie helemaal niet opvallen, zo goed passen ze in de compositie. Hetzelfde geldt voor de sterke ondersteunende vocalen. Fantastisch is Whispers dat een soort stop ‘n’ go coupletten heeft waarna dan in het refrein vol wordt uitgepakt, zodat dat een extra emotionele lading krijgt. Maar ook de andere zeven nummers zijn uitstekend, met uitzondering van de cover van Purple Rain (Prince). Die is zeker okay, maar niet uitzonderlijk (wel fijne banjo-cello combinatie). Bijzonder is ook de pianaoballad Fly (Ava’s Song) die Bolander schreef kort na de geboorte van zijn eerste kind. Bolander was al eens in Nederland, maar dat was voor vakantie. Ik gun hem graag nog zo’n vakantie en dat hij dan ’s avonds een paar keer kan optreden in den lande. Dat zou verrekte mooi zijn!
The Wind is diverse uitvoeringen (cd, LP, download) verkrijgbaar via de website van Eric Bolander.
Zie hieronder een live opgenomen solo-versie van The Road.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie