De leukste country komt uit Canada, maar Whitney Rose moest er wel voor naar Amerika. Daar nam ze onder productionele leiding van Raul Malo en Niko Bolas Rule 62 (Six Shooter Records/Thirty Tigers/Bertus) op. De sound is hartstikke retro, maar zo levendig dat elk bezwaar dat je vooraf zou kunnen bedenken wegvalt. Rose doet eigenlijk alles goed, vooral omdat ze zich niet laat ringeloren. Dat blijkt al op opener I Don’t Want Half ( I Just Want Out). Een sterk willetje, zoveel is duidelijk. Met dat liedje over een moeizame scheiding past ze in de traditie van Tammy Wynette, Jeannie C. Riley en vele andere zelfbewuste countryzangeressen uit de jaren 60. Een pompend orgeltje brengt haar via Arizona naar de tex-mex-beat van Sir Douglas Quintet. Op Better To My Baby verwijst het orgeltje naar Billy Swan. You Never Cross My Mind brengt een Spaanse gitaar en steel op het podium; het melodrama glijdt door de snaren. Ook heel fraai is You Don’t Scare Me, waarna Can’t Stop Shakin’ een soulfeest is waarop de blazers over de gitaren rollen. Zo gaat het van countrysoul (Tied To The Wheel) naar het verhalende Trucker’s Funeral, over een vrachtwagenchauffeur die er twee families op nahield. Dat lukte hem ongemerkt op zijn reizen tussen Texas en Californië, totdat het bedrog bij zijn dood toch uitkwam. In mei is ze in Nederland.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie