Beginnen met ruim negenenhalve minuut schraal gitaarspel waarbij meer gesproken dan gezongen wordt, dat is lef tonen. Madisons kiezen niet voor de makkelijke weg door No Man’s Land (eigen beheer). De Texaanse band die bestaat uit vijf mannen en twee vrouwen omschrijft de muziek zelf als garagefolk. Het verhaal van Basketball Practice, die lange opener van dit bijzondere album, gaat over haat, dronkenschap en een pistool dat getrokken wordt. De omstandigheden guur en schraal; de muzikale lijn die een doodlopende weg inslaat. Op Second Chance gaat het al niet veel beter: ‘a pile of bullshit’ en ‘we’re all born to lose’. Het titelnummer gaat over iemand die wordt opgevoed door een brandweerman die een tik heeft gekregen van de oorlog in Vietnam. Headache begint met knarsende gitaar, waarna een banjo de beat versnelt naar een soort akoestische cowpunk. Moraal van het verhaal: hoofdpijn door teveel drank los je op door nog meer te drinken, dan vergeet je de pijn wel. Makkelijk in het gehoor liggende muziek moet je niet verwachten van Madisons. Het gaat nogal eens over losers. Een man die in een huis woont met een plastic zak waar ooit een raam zat en bergen bllikjes in de voortuin op Bekah bijvoorbeeld. De vertwijfeling krijgt een stem door deze band. Ergens is er een verwantschap met het werk van iemand als Vic Chesnutt.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie