Tyler Childers’ album Purgatory is recent dan ook officieel in ons land uitgebracht, hoewel dit album overigens via de betere ‘platenboeren’ ook vorig jaar al te scoren was. Vorig jaar juli was Childers al een eerste keer in ons land te bewonderen, in een goed gevulde bovenzaal van Paradiso. Om de release van Purgatory extra glans te geven was de uit Kentucky (de Bluegrass state) afkomstige Childers vanuit het hoge Noorden (Oslo, Stockholm, Malmö) via Hamburg en Berlijn al toerend wederom afgezakt naar Amsterdam. Amsterdam-Noord, deze keer. Naar het Zonnehuis. Een vol Zonnehuis.

En of het nou inderdaad vagevuur was, gewoon vuur zat er zeker in, in het zo’n 80 minuten durende optreden. Childers wist slechts gewapend met gitaar én een geweldige stem (bij tijd en wijle: een strot met snik) vrijwel de volle tijd te overtuigen. Naast de genoemde wapens heeft hij namelijk ook nog ‘ns een andere grote troef: mooie, goeie songs. Niet een paar, maar een rugzak vol. Die rugzak heeft de 26-jarige Kentuckian gevuld na een bewogen leven tot nu toe. Als telg van een Baptisten-familie had hij zich uiteraard naar de leer van deze gemeenschap te gedragen. Al vrij snel wist hij zich echter als jongeling aan dat juk te ontworstelen met alle ‘verkeerde’ gevolgen en uitspattingen van dien. En als je dan het vermogen blijkt te bezitten om dergelijke ervaringen in fraaie, bijtijds poëtische, teksten te verwoorden, dan heb je talent. Na gevolgde studies was Childers o.a. werkzaam als verkoper, een job die vanwege het ontbreken van talent voor die stiel al snel werd getransformeerd tot een baantje als bezorger. Nou, Childers weet inmiddels als geen ander wat ‘delivering’ inhoudt, want zijn liedjes worden door hem onverminderd met veel overgave & elan gebracht. Songs van zijn debuut Bottles & Bibles uit 2011 en natuurlijk ook van opvolger Purgatory.

Ofschoon de toehoorders blijk gaven ruime kennis te hebben van zijn songbook, kreeg Childers bij prijsnummer Whitehouse Road het meeste bijval. Tot meezingen aan toe. Terecht, een mooie, indringende song die met veel verve werd afgeleverd; maar ook de uitvoeringen van Bottles & Bibles, Nose On The Grindstone, I Swear (To God), Banded Clovis en een nieuwe pennenvrucht (Lost Address) wisten te raken. Albumafsluiter Lady May werd dan nog eens fraai & ingetogen neergezet. Rest echter nog de vraag: ‘ontbrak er dan helemaal niets?’. Nou, niet direct een band in z’n rug, want solo: het gaat hem uitstekend af. Eveneens niet ’s mans (sympathieke) presentatie. En pakkend was het de volle speeltijd dan ook nog eens. De vonken van het hellevuur bereikten vrijwel de gehele zaal, maar toch ontbrak er soms toch ergens het ene vonkje. Het oogde namelijk soms wat warrig; de vertolkingen leken live soms wat onaf. Voor mij dan, althans. Neemt niet weg dat Childers’ optreden wel degelijk van een zeer aanvaardbaar gehalte was. Later dit jaar komt hij terug, naar het schijnt. Dan met band. (LK)

Waar: Het Zonnehuis, Amsterdam – Noord.
Wanneer : donderdag 25 januari 2018
Foto’s: Peter Hageman