Na de romantische easy listening met een jazzy westerntintje van Colorado Mornings biedt Lights Of Paris (eigen beheer) van Rupert Wates thematisch wat serieuzere kost. Het draait op het album om de wreedheden van deze wereld en de desillusie die daar het gevolg van kan zijn. Het krachtige akoestische gitaarspel van Wates grijpt je bij de enkels, waardoor je geen moment de aandacht verliest. De balans op een liedje als The Balladeer ligt hem in het feit dat je altijd op hem kan rekenen. De weg is zo donker, dat je soms niet eens het midden van de weg weet te vinden, maar de zanger van balladen pakt je op en tilt je op zijn vleugels. Zelfs als de wereld in brand staat en er niemand meer is om te luisteren, kun je altijd nog rekenen op The Balladeer. En je gelooft hem. Want als een artiest afwisselend doet denken aan artiesten als Nick Drake, Scott Matthews of Tim Buckley, dan is er wel wat aan de hand. Temeer omdat Wates een volstrekt eigen stijl weet te behouden, waarbij hij van album tot album nieuwe wegen weet in te slaan. Op The Day The Great Ship Went Down gaat het over vechten voor een droom en wat daarvan werkelijk terecht komt. Want het principe van gelijkheid wordt snel overboord gezet als er sprake is van tegenslag. Fields Of America is ook zo’n topnummer waarop hij fijntjes de desillusie weet te schetsen, zonder echt bij de pakken neer te zitten. Wat is er van dit Amerika over, dat land dat met bloed, zweet en tranen door immigranten is opgebouwd? Wates is een in Londen geboren artiest die nu opereert vanuit New York en Colorado. Hij verdient meer aandacht.
31/01/2018 Permalink
Many thanks for this kind and thoughtful review! Best for 2018, Rupert Wates
31/01/2018 Permalink
Geweldige plaat, bedankt voor de recensie.