De Amerikaanse muziekjournalist Geoffrey Himes voorspelde in 1985 in een albumrecensie van Hard Line in The Washington Post de toekomst van The Blasters. Volgens de scribent zou het met de band uit Downey, Californië precies zo lopen zoals Dave Alvin het beschreef op Rock and Roll Will Stand. Op dat nummer krijgt een jongen die in een barband covers speelt een platencontract van een manager die hem gouden bergen belooft. Maar voordat het zover is, zijn er alweer nieuwe bandjes die hetzelfde pad bewandelen. Na dat platencontract zullen ze allemaal gedesillusioneerd terugvallen naar een gewone baan. Himes schatte in dat The Blasters ondanks goede kritieken en een kleine schare fanatieke fans ook dat pad zouden moeten bewandelen.
Fast Forward naar 2018. Daar stonden The Blasters tijdens de Rhythm & Blues Night in de grote zaal van De Oosterpoort in Groningen. Met zanger/gitarist Phil Alvin (foto boven), Bill Bateman (drums) en John Bazz (bas) voor driekwart in de bezetting van begin jaren 80. Dave Alvin verliet de band in 1986 en maakt nog steeds relevante albums, zowel solo als met gelegenheidsformaties. Zijn plaats als gitarist wordt tegenwoordig ingenomen door Keith Wyatt.
Het was wel even schrikken. Wat zag die Phil Alvin er breekbaar uit. Hij zong met een pijnlijke grimas, terwijl hij zich zo ongeveer verstopt had in zijn leren colbert. Stram, de schouders stonden een beetje scheef. De botjes staken zo ongeveer door het vel van zijn vingers. Zijn stem had ook niet meer de kracht en diepte van destijds, al speelde in dat opzicht beslist ook mee dat de zang niet helemaal lekker door de speakers kwam.
In 1985 toen Geoffrey Himes die albumrecensie van Hard Line schreef, was de band ook in Groningen. Ze traden op tijdens Sterren in het Park. Max Palfenier schreef in zijn verslag in Nieuwsblad van het Noorden dat al die bezoekers die het Stadspark voortijdig verlieten om thuis voor de televisie neer te ploffen om Studio Sport te bekijken ongelijk hadden gekregen. The Blasters speelden de grassprieten plat met American Music. Een legendarisch optreden van een band die als een van de weinigen ouderwets goede rock-’n-roll bracht in de jaren 80.
Al die nummers die ze destijds speelden, hoorden we 33 jaar later opnieuw. Border Radio natuurlijk. So Long Baby Goodbye, Trouble Bound, Long White Cadillac, Marie, Marie… Dat laatste nummer was een hit voor Shakin’ Stevens, maar in het Stadspark vertelden The Blasters trots dat het van hun was.
The Blasters moeten het sinds het vertrek van Dave Alvin doen zonder diens capaciteiten als songschrijver. Aan het oeuvre van de band is dan ook hoegenaamd niets toegevoegd. De band mist daardoor al enkele decennia enige vorm van relevantie. Keith Wyatt kopieert de poses van Dave Alvin: wijdbeens rammen op die gitaar. Klinkt goed, maar dat is niet onderhoudend genoeg. Zeker niet voor degenen die het vuur van de jaren 80 hebben gevoeld.
Wat moeten we dan aan met Rock and Roll Will Stand? Ja, de rock-’n-roll bestaat nog altijd. Het wiel wordt steeds opnieuw uitgevonden. Maar niet meer door The Blasters. In de jaren 80 waren ze een van de beste bands, voor nu is er nog slechts een rol als een relikwie uit het verleden. Eigenlijk waren ze beter op hun plaats geweest op het in juni te houden festival Retropop in Emmen.
Barrence Whitfield & the Savages dan. Die draaien ook al een tijdje mee. Gelukkig heeft Whitfield nieuwe wilden om zich heen verzameld. En hij schrijft nog altijd leuke liedjes. En de tegenstelling tussen een baritonsaxofoon en een als een speenvarken gillende Barrence blijft het goed doen. De dansvloer van de kleine zaal werd dankbaar benut voor een swingende party.
Tony Joe White was met drummer Bryan Owings gekomen. Dat was eigenlijk een beetje jammer. Het eerste nummer deed White alleen en zijn broeierige gitaarspel en donkerbruine stem waren voldoende om af te dalen in de swamps van Louisiana. Dat ‘shake it up a little’, waarmee White Owings introduceerde, was overbodig.
Lilly Hiatt had wel een drummer kunnen gebruiken. In een akoestische triobezetting bleef er niet veel over van het evenwicht tussen indierock en country dat ze gevonden had op het fraaie Trinity Lane. Op dat album klonk ook een scheutje soul, dat node werd gemist tijdens haar set op de Rhythm & Blues Night.
Dana Fuchs maakte wel volledig de verwachting waar. Ze speelde bijna alles van haar nieuwste album Love Lives On. Dat ze ooit in een andere rol – die van stripper – op de planken stond, betaalde zich uit. Fuchs is een showvrouw die passie overbrengt. Samen met vaste gitarist Jon Diamond en deels Nederlandse begeleiders liet ze de foyer zweten. Fuchs ging door de knieën en rekte zich uit om haar zielenroerselen uit het onderste van zichzelf vandaan te halen. Zo doe je dat als soulwoman. Tussen de nummers door vertelde ze over haar familie, ter inleiding van de tragische verhalen over vader, moeder en zus die de basis vormen van Love Lives On.
JD Wilkes (foto onder) komt over als het ratelende broertje van Dolf Jansen met de mimiek van Mr. Bean. In 2003 zag ik het uit Kentucky afkomstige stelletje ongeregeld dat zich The Legendary Shack Shakers noemt in een bar in Indianapolis. Wilkes haalde op het podium zijn geslachtsdeel uit de broek en sloeg het ding tegen de microfoonstandaard. Zo wild ging het er in de entreehal van De Oosterpoort niet aan toe, maar het scheelde niet veel. Tot twee keer toe trapte Wilkes de microfoonstandaard het publiek in. Hij spuugde in de lucht, draaide met zijn ogen en trok rare bekken. Ondertussen maakte hij het zijn band flink moeilijk door op ze te gaan hangen, ze vreemd aan te kijken of het tempo flink op te schroeven. Hoe gek het ook ging, de schuurschudders zorgden voor een geweldig feestje, dat veel meer was dan louter een act.