De leden van Durand Jones and the Indications ontmoetten elkaar op de universiteit van Indiana. Drummer Aaron Frazer (AF) en gitarist Blake Rhein (BR) studeerden daar geluidstechniek en Durand Jones (DJ) klassiek saxofoon. Hun liefde voor de soul bracht ze samen en in hun vrije tijd namen ze in de kelder de nummers op die op hun debuutalbum terecht kwamen. Ze zouden om dat te vieren één keer optreden, maar inmiddels hebben ze al veel optredens gedaan en staan ze 10 mei in de bovenzaal van Paradiso. Altcountry.nl vroeg hen naar hun invloeden en hoe de nummers zijn ontstaan.

Het is Durand Jones and the Indications, waarom the Indications?
BR: We zochten iets als de sixties soul bands, Gladys Knight and the Pips of Smokey Robin and the Miracles en Indications is onschuldig maar ook sexy. Als je iemand ontmoet die je aardig vindt en die signalen afgeeft dat hij/zij je ook aardig vindt, is dat een indication, daar komt het vandaan.

Durand je bent geboren in New Orleans, luisterde je ook naar the Meters, Allen Toussaint of Dr. John?
DJ: Geboren in het Charity Hospital, N.O. Ik luisterde in mijn jeugd vaak naar Irma Thomas, Fats Domino en Allen Toussaint. Weet je, ik was er zeker van dat ik in de toekomst iets ging doen met Allen Toussaint. Ik heb wel wat optredens gedaan met zijn kleinzoon Leroy Toussaint, zo dichtbij, en toen overleed hij. Mijn hart brak en ik heb veel gehuild. Hij was een one-man Motown hij creëerde het soul geluid met Minit records in New Orleans wat de weg plaveide voor andere soul artiesten, hij is heel belangrijk voor me.

Je begon als veel artiesten met zingen in de kerk, wat is de magie van zingen in de kerk?
DJ: Voor mij was het elke zondag dezelfde mensen maar steeds verschillende liederen, gezongen met kracht en finesse, leren hoe ze met een lied omgingen. Muziek was mijn favoriete onderdeel van de kerkdienst, als de preek begon viel ik in slaap. En toen ze hoorden dat ik in clubs ging zingen kreeg ik een uitbrander.
AF: Ik groeide op in een Joodse gemeenschap en daar werd ook gezongen. Het is ook de kracht van herhaling en connectie maken de traditie van vele generaties terug. En in zingen zonder commerciële gedachte om je persoonlijk uit te drukken zit veel kracht. In feite was het opnemen van ons album onze kerk, we bewezen eer aan onze helden, die voor ons mythische figuren waren.

Zing je nu nog in de kerk?
DJ: Al een tijdje niet meer, maar elke keer als ik terug ben in mijn thuisstad moet ik solo zingen en ik weet niet goed wat te zingen.

Maar je gaat wel weer in een kerk zingen, Paradiso is een voormalige kerk!
Gelach, AF: Hebben ze je toch nog te pakken.

Wat trekt jullie aan in soul-muziek, jullie konden ook hip hop maken waar jullie ook naar luisterden?
AF: Soul is de basis, veel hip hop trekt het uit elkaar, zet het terug in een andere volgorde. Met soul doe je wat nodig is, het is het rauwe materiaal, terughoudend zijn, gecontroleerd branden dat is wat ons aanspreekt.

Hoe ondekten jullie de oude soulplaten van E.J. and the Echoes and Penny & the Quarters die jullie coveren?
BR: Het nummer van Penny & the Quarters was destijds nooit uitgebracht, maar werd recentelijk uitgebracht door de Numero-groep, het origineel is niet meer dan een demo. En door het op te nemen met net wat extra’s brengen we een hommage aan de demo-kwaliteit van dat prachtige nummer.
AF: De leden van die band leven nog wel, maar we hebben geen contact met ze. Ons doel van het opnemen van de nummers was ook niet om een succesvol album op te nemen of om op te treden. Het was het maken van de nummers waar het ons om ging en het plezier wat we daarmee hadden. En dat is wat ons bindt.
DJ: E.J. and the Echoes vond ik op Youtube. Youtube is als een moderne encyclopedie, er veel te vinden en te leren. Zo zijn er kanalen waar veel oude soul wordt geupload. Daar hoorde ik ook E.J. and the Echoes, ik vond dat nummer prachtig en zong het overal, zelfs in de douche. Dus toen Blake voorstelde het op een single uit te brengen vond ik dat geweldig.
BR: We deden veel onderzoek naar de groep en vonden dat hun verhaal veel op dat van ons leek, een witte groep die een zwarte zanger ontmoette op de universiteit, net als ons.

Regelmatig lees je dat er soul zit in de country-muziek, zoals bijvoorbeeld in de stem van Chris Stapleton. Maar zit er ook country in de soul muziek?
DJ: Ik ben het er mee eens dat er veel soul in stem van Stapleton zit. Country en soul komen ook uit hetzelfde gebied. De arme gebieden waar de mensen het moeilijk hebben en deze ervaringen gebruiken in hun muziek. Ik had een kamergenoot die alleen maar klassieke country draaide en ik denk dat als deze muziek door een zwarte artiest was gezongen het soul muziek was. Ik ben wel van plan net zoveel naar soulmuziek als naar countrymuziek te gaan luisteren.
AF: Als je Etta James haar I Rather Go Blind na Tennesee Whiskey van Chris Stapleton draait zul je zien dat ze dezelfde opzet hebben.

Hoe ging het schrijven van de nummers in zijn werk?
BR: Meestal begonnen we met de muziek, maar soms was er niet meer dan een idee. We deelden veel soulmuziek met elkaar en dan draaiden we een nummer en wilden we iets in die stijl maken. Dan kwamen de akkoorden en het ritme van de woorden. Daarnaast hadden we dan één of twee zinnen en Aaron is erg sterk om daar dan een idee om heen te bouwen.

Het album is opgenomen op een 4-track taperecorder, namen jullie ook digitaal op?
BR: Ja, we hebben beide technieken gebruikt. We zouden best een analoge 8-track taperecorder willen gebruiken, maar daar hadden we geen budget voor, de 4-track taperecorder kostte 40 dollar. We gebruikten wat we hadden en probeerden daar het beste uit te halen. Opnemen in de kelder was een goede ervaring, we hadden alle tijd. Al zaten we er van acht uur ‘s avonds tot vier uur ‘s morgens er kwam niemand langs die zei dat we op moesten schieten.
AF: Blake en ik studeerden geluidstechniek en toen het op opnemen aankwam vonden we wel dat we het zelf moesten kunnen. En het is gewoon leuk om te doen, we leerden ook veel van elkaar.

Veel nummers gaan over relaties, die zijn niet altijd vrolijk. In Smile gaat over een verslaving, “the needle takes its toll” en “a guilt that I can’t stand”, waar komt dat vandaan?
Het is even stil voor er een antwoord komt.
AF: Dat komt van mij. Ik heb een paar vrienden verloren aan verslavende middelen. Pijnstillers worden veel te veel voor geschreven en als het medicijn op is wordt er gezocht naar een vervanger en dan komt heroïne in beeld. In Smile is de naald een metafoor voor wat je goed doet voelen. Het is het spul wat door de naald gaat, maar kan ook staan voor een relatie waarin je pijn lijdt maar die je toch aanhoudt omdat er ook weer goede momenten zijn. Je kunt er niet aan ontsnappen. En als je het spul gebruikt hebt, volgt er daarna toch een periode van schaamte, je voelt je schuldig, dat is waar “guilt” hiervoor staat.

Een ander nummer Tuck a’N’ roll is dan weer wel vrolijk, gewoon achter elkaar door Tuck and roll met een beat eronder.
BR: In de jaren zestig maakte Kustom een gitaarversterker die Tuck n’ Roll heette. Dat klinkt catchy een beetje als een dansbeweging. Het nummer komt dicht bij the Meters die je eerder noemde. Een simpele gitaar en orgel en net als bij sommige Meters nummers een eenvoudige tekst, een soort groepslied. Het was een van de eerste nummers die we opnamen, het was klaar in één take.

In Is It Any Wonder neemt Aaron de leadzang voor zijn rekening en niet Durand, waarom?
AF: Ik had het nummer als demo opgenomen voor Durand, ik dacht dat hij het beter zou zingen. Samen met Blake namen we de demo opnieuw op en bij het opnemen van de zang stelde Blake voor het wat rustiger te doen. En toen we terug luisterden klonk het eigenlijk heel goed. We hebben binnen de band twee stemmen met een totaal verschillend timbre, ze geven een verschillend gevoel. Op onze nieuwe plaat zal ik wat meer lead zingen en zingen we ook meer samen, het wordt meer een zanggroep geluid. Samen zingen is speciaal en schept een band. En het feit dat Durand me de ruimte geeft om ook de lead te zingen is nog specialer.
DJ: Live zing ik het meest en ben ik het dichtst bij het publiek en als Aaron dan Is It Any Wonder zingt is het publiek verrast en kruipt het dichterbij. En voor mij is het een mooi rustmoment. En we gaan zeker meer samen zingen, niet iedereen kan het, maar zoals onze stemmen samen komen is te gek.

En na het opnemen van het album gaven jullie een optreden om dit te vieren?
AF: Het idee was om het afronden van de opnamen met een optreden af te sluiten en dat was het dan. Op de poster van ons eerste optreden stond ook “One night only”. Na het optreden gingen we weer ieder onze eigen weg. Maar de ontvangst van het album was zo goed dat we een kans zagen om onze muzikale dromen te verwezenlijken. En gezien het huidige politieke klimaat in de States hadden we de kans de mensen een oppepper te geven met onze soulmuziek.

Op jullie Facebook-pagina zeggen jullie dat Durand Jones and the Indications niet konden bestaan zonder Charles Bradley en Sharon Jones, waarom niet?
DJ: Toen ik Blake voor het eerst ontmoette gaf hij me een cd van Charles Bradley. Why Is It So Hard To Make It In America was het eerste nummer wat me echt raakte. Deze wijze oude zwarte man te horen, zijn pijn en zijn levensverhaal, was een speciaal moment. Zonder Charles Bradley waren we nooit gestart.
AF : We luisterden naar hip hop en zochten de bron waar het vandaan kwam, maakten samen nummers. Ik hoorde The World is Going up in Flames van Charles Bradley, het klonk totaal nieuw en toch ook meer dan 50 jaar oud. Dat dit soort platen nog gemaakt mochten worden, was een geweldige ontdekking. In Brooklyn speelde ik met een barband Bring It On Home van Sam Cooke voor 12 mensen toen Charles Bradley binnenkwam. Hij pakte de microfoon en zong met ons, dat was echt te gek. De mensen van Daptone en hun opname-technieken zijn een grote inspiratie voor ons.

Bij de optredens van Charles Bradley in Nederland was het publiek vaak wit, wat voor mensen komen naar jullie shows jong/oud, zwart/wit?
DJ: Bij ons is het toch ook vaak een wit publiek.
AF: Toch is het publiek heel divers, het hangt ook af van de plek in het land. Maar elke hipster houdt van Otis Redding, dus iedereen komt langs. Soulmuziek is voor iedereen, het is wel een uitdaging om een divers publiek te bereiken, er wordt aangewerkt.

Op jullie site kan je je ook aanmelden voor jullie streetteam, zijn er al veel aanmeldingen?
AF: Toen ze het ons voorstelden moesten we wel lachen. Maar het is een plek waar mensen samenkomen en al ben je geen grote fan je kunt toch een bijdrage leveren. Dit alles was niet mogelijk zonder de support en enthousiasme van het publiek.

Wat kunnen we verwachten van de show in Paradiso naast de nummers van jullie album?
BR: We hebben al nieuwe nummers in onze set opgenomen, daarnaast zullen we ook obscure soulcovers opnemen. Op de universiteit bij de soulrevue lessen leerden we dat een optreden ook een geschiedenisles kan zijn. Daarom zullen we ook een eerbetoon brengen aan de onbekende obscure soulartiesten. Durand zal daarbij wat over hun achtergrond vertellen.