Bevrijd jezelf van alle regels. Voel je vrij. Trek je niks aan van alle verwachtingspatronen. Verlos jezelf en leef. Zet al je zintuigen open en je mobiele telefoon uit. Dat is zo ongeveer de boodschap die Langhorne Slim meegeeft met Lost At Last Vol. 1 (Dualtone/Bertus). Wat het oplevert? Zorgeloze muziek. Een beetje rommelig hier en daar. Hoewel, zorgeloos? ‘Life is confusion and people are insane’, zingt de artiest uit Nashville. Zijn waarneming is in orde, maar is de zoektocht naar vrijheid met die wetenschap in feite ook niet meer dan een vlucht? Nou ja, dat zullen we ook allemaal niet te serieus behandelen. Dan doen we dit album geen recht. Dit is hippiefolk zoals we het ook wel kennen van The Felice Brothers. House Of My Soul (You Light The Rooms) past in de traditie van The Basement Tapes van Bob Dylan met The Band. Funny Feelin’ (For Junior Kimbrough & Ted Hawkins) klinkt als folk uit de jaren 60, want waarom zou het een bluesnummer behoren te zijn? Op Zombie is het wiebelend rocken. Money Road Shuffle is een kort instrumentaaltje met ragtime piano, terwijl Bluebird levendige cajun met fiddle en accordeon brengt. Op Alligator Girl loopt de staande bas van links naar rechts door de melodie. Of Langhorne Slim er met dit album in is geslaagd een betere wereld te scheppen, valt natuurlijk nog te bezien. Maar zijn naïeve boodschap is duidelijk.
14/06/2018 Permalink
“Een beetje rommelig hier en daar’, schrijft je, John. Wat moet ik mij daar bij voorstellen. Muzikaal rommelig? De liedjes? De productie? Of is er iemand aan het rommelen op de achtergrond in de studio? Of bedoelde je dat de productie rammelt aan alle kanten? Dan begin ik het te begrijpen. Want die indruk kreeg ik ook vaak bij platen van The Felice Brothers.