In de americana-versie van De Slimste Mens:
“Wat weet u van de Sons Of Bill?”
“Eh… da’s een Amerikaanse band rondom de drie broers Wilson, ehh… James en Abe en Sam, hun vader heette Bill, komen oorspronkelijk uit Virginia, kwamen in Nederland onder de aandacht met het album One Town Away uit 2009. Op Altcountry.nl schreven ze toen over gruizige gitaren, stampende drums, harmoniezang en sterke melodieën. Eh…. Pas!”
“Dat is juist, maar op het nieuwe album Oh God Ma’am (Loose Records) slaan ze een hele nieuwe koers in en die is onvergelijkbaar met het oude werk en ook heel anders dan je kunt horen op het vorige album, Love & Logic, uit 2014. Het geluid is veel dromeriger en minder aards. Je hoort vooral in het gebruik van de gitaren echo’s van Engelse bandjes uit de jaren 80 en 90, The Chameleons en Travis enz. Dat hoor je nog niet in het openingsnummer Sweeter, Sadder, Farther Away waarop de piano leidend is. Maar dat is eigenlijk ‘the odd one out’ op dit album, dat door de broers zelf geproduceerd werd. Op de rest van het album schilderen de Wilson-broers in diverse grijstonen (maar zeker geen ‘Fifty Shades Of Grey’) een melancholiek beeld, dat helaas niet overal even geslaagd is. Old And Gray, met stampende en rollende drums en licht verveelde zang doet dan denken aan het slechtste van de tachtiger jaren. Veel geslaagder zijn het uiterst weemoedige Green To Blue, het met Molly Parden gezongen Easier en het heerlijke, met rinkelende gitaren opgetuigde Believer/Pretender, dat bovendien een sterke melodie heeft.“
“Hoeveel sterren dan?”
“Net drie, vanwege die paar sterke nummers! Door naar de volgende ronde”
16/08/2018 Permalink
Leuke recensie.
17/08/2018 Permalink
Ik was zeer waarschijnlijk de eerste fan van Sons of Bill in Nederland :).
De oude liedjes Take Me Back To The Time en zeker Broken Bottles zullen altijd in mijn FAVORIETEN blijven staan.
Hele goeie band,maar spelen niet meer de muziek die ze “vroeger” speelden………….helaas………….voor mij…………….beetje dezelfde evolutie als Israel Nash Gripka, vond ik de eerste plaat super van, maar nu klinkt alles gelikt en langdradig.
17/08/2018 Permalink
Klopt, Dennis. Het debuut “A Far Cry From Freedom” van Sons of Bill stond toendertijd in mijn jaarlijstje van 2006. Hierna werd het muzikaal steeds minder interessant