Niet buitengewoon origineel, maar wel echt goed. Dat was vorig jaar de slotzin van de recensie van Faithfull Satellite van The Black Sorrows. Laten we deze keer bij de bespreking van Citizen John (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) maar met die zin beginnen. Veel verandert er niet bij de band rond Joe Camilleri. Dat valt ook niet meer te verwachten na al die jaren gedegen werk te hebben afgeleverd. Vaak wordt de muziek van de Australiërs omschreven als bluesrock, maar daarmee doe je ze geen recht. Ja, Do I Move You is blanke blues. Maar Lover I Surrender is witte soul. En op Messiah vervlechten ze die beide toch al nauw verbonden genres. Het nummer begint met een koortje als een gospel, maar daarna is het soul uit het straatje van Marvin Gaye met glimmende bluesy gitaarlijnen die de kale vlakten worden opgestuurd. En gewone pop blijft het toch ook altijd bij The Black Sorrows. Opener Wednesday’s Child doet nogal denken aan Dire Straits. Gedegen werkstuk weer.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie