Rolling Stone nam Lynn Taylor & the BarFlies in maart van dit jaar op in de maandelijkse lijst van 10 nieuwe countryartiesten die je moet leren kennen en beschreef de muziek als volgt: Jimmie Dale Gilmore and Wayne Hancock honky-tonk fused with electrified Neil Young-meets-Deer Tick alt-folk. Wij houden het op Johnny Dowd die zijn verhuiswagen naar Nashville heeft gereden. Taylor zingt namelijk net zo beroerd als de voormalige verhuizer en dat vinden we hier helemaal geweldig. Staggered (eigen beheer) klinkt hoekig als een scharende aanhanger die dwars over een kruispunt tot stilstand is gekomen. Ondertussen is Taylor blootsvoets tien mijl ver gelopen langs een onverhard pad naar nergens op opener Rock, Paper, Scissors (With My Love). Zo beschrijft hij de eerste fase van een relatie, waarin je niet zeker bent van elkaar. Zijn we serieus of spelen we spelletjes? In het geval van Taylor was het serieus. En op dit album staat hij stil bij het verlies van zijn vrouw, die vorig jaar werd geveld door kanker. Het titelnummer Staggered schreef hij tijdens een wandeling nadat hij even het ziekenhuis had verlaten waar hij ruim een maand de wacht hield bij zijn vrouw, een taak die hij deelde met zijn schoonmoeder. De hoekige honky tonk van Taylor voorkomt dat zijn herinneringen ook maar een moment teerhartig worden. De artiest uit Nashville slaat zich door de moeilijke tijden heen, gewoon door het besef dat hij nog steeds op zijn voeten staat. Op Lean Into Me beschrijft hij hoe hij dagelijks naast zijn vrouw zat in het ziekenhuis. Zijn persoonlijke lotgevallen schudt Taylor af en toe van zich af met fijne, hobbelende onzinliedjes. Met onder anderen Sergio Webb en Dave Coleman.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie