Zo’n vijf keer per week staat Mathijs Leeuwis op de pedalen van zijn racefiets. Als hij thuiskomt verruilt hij zijn wielerschoenen voor cowboylaarzen en trapt hij op de pedalen van zijn steelgitaar. Op het album Galibier (eigen beheer) komen zijn beide passies samen.
De Brabander Mathijs Leeuwis was een singer-songwriter die platen uitbracht op zijn eigen label Bastaard Platen, dat zich richtte op ‘Nederlandstalige artiesten met teksten die er wél toe doen’. Op het in 2014 verschenen Alweer Geen Revolutie staan liedjes over het lief en leed van alledag. Muziek om te koesteren. Net als labelgenoten Jeroen Kant, Björn van der Doelen en Flip Noorman maakte hij die slogan van zijn label helemaal waar.
Maar nu is er dus een nieuw album en dat is helemaal instrumentaal. Huh? Lukt het niet meer om Nederlandstalige teksten te schrijven die boven de middelmaat uitstijgen? Nee, dat was het niet. De zakelijke kant van het label nam teveel tijd in beslag. Zich uitsloven en er nauwelijks wat aan overhouden; hij had er geen zin meer in.
Leeuwis ontwikkelde een nieuwe passie. Tijdens de concerten met zijn band lette hij de laatste jaren eigenlijk vooral op zijn steelgitarist Harrie Brekelmans. Hij hoopte altijd dat die er een extra solo uit zou gooien. Het was hem wel duidelijk geworden dat hij helemaal in de ban was geraakt van het instrument. Hij kocht er zelf ook eentje.
Die nieuwe passie van hem laat zich heel goed combineren met een andere hobby. Leeuwis is een fanatiek wielrenner en de overstap van het zadel van zijn fiets naar het bankje achter de steelgitaar is niet zo groot. In beide gevallen is het een kwestie van de pedalen ranselen. Hij hoeft zijn wielerschoenen slechts te verruilen voor zijn cowboylaarzen.
De steelgitaar is een instrument dat vooral gebruikt wordt in countrymuziek. Het is een ding dat huilt en in al die countryliedjes vloeien de tranen immers rijkelijk. Maar Leeuwis glijdt op de pedal steel naar nieuwe horizonten. Treurige countryliedjes zijn niet te vinden op Galibier. Het gaat hier om minimalistische ambient. Zo’n omschrijving schrikt een liefhebber van rootsmuziek misschien af, maar toch zijn de soundscapes die Mathijs Leeuwis (steelgitaar, bas) samen met Mathijn den Duijf (piano, bas-synth), Marzio Scholten (gitaar) en Mischa Porte (drums) tot stand bracht zeer de moeite waard.
Direct al op opener Col du Télégraphe word je gehypnotiseerd door de onmetelijkheid van het landschap. Het is vooral de ruimte rondom de berg die hier in klanken is omgezet. Nog ijler is de lucht op het titelnummer. De toetsaanslagen op de piano ketsen tegen de sneeuwwanden waar je zelfs in de zomer meestal nog tussendoor moet fietsen naar de top van de Col du Galibier. Het smeltwater loopt er over de weg. Op die berg staat een monument voor Henri Desgrange, die in 1903 de eerste Tour de France organiseerde. Op het donkere nummer Henri Desgrange klinkt de steelgitaar bijna als een aanzwellend kerkorgel.
De vraag bij zo’n puur instrumentaal conceptalbum is wat er overblijft van de thematiek. Kun je het gevoel van fietsend een berg beklimmen verklanken? Of is het allemaal slechts suggestie? Dat laatste is natuurlijk wel degelijk het geval; toch slaagt Leeuwis er heel aardig in om de innerlijke strijd en het gevecht met de elementen in geluidscollages te vatten. De compositie Mont Ventoux is kaal en guur, net als de omgeving van die mythische berg.
Monseré is stemmig en neigt naar jazz. Dat droevige past bij het leven van de Belgische wielrenner Jean-Pierre Monseré, die in 1970 als wereldkampioen bij de profs in een koers in Italië op een stilstaande auto botste en overleed. Docteur Fuentes, een compositie die gewijd is aan de beruchte Spaanse dopingarts, gaat alle kanten op. Met knisperende en lichtjes knetterende geluiden die zo de bloedbaan inlopen. Champs-Élysées besluit het album. De drummer laat de bandjes dokkeren over de steentjes van de avenue in Parijs waar traditiegetrouw de Tour eindigt, terwijl de pianist het peloton rond de Arc de Triomphe slingert.
Galibier is een gedurfde stap van de voormalige singer-songwriter, die overigens de steelgitaar ook op het podium sleept voor iets vertrouwdere klanken als bandlid bij onder anderen Björn van der Doelen, Fake Billy & the False Prophets en de in Nederland woonachtige Australiër Dan Tuffy.