Als ik u vraag om DE Nederlandse, in het Engels zingende mannelijk americana-artiest te noemen dan zegt u…? Dikke kans dat dan JW Roy genoemd wordt, of Tim Knol (of Douwe Bob, Gods wegen zijn tenslotte ondoorgrondelijk). Maar een enkeling zegt misschien wel Maurice van Hoek. En dat is na het verschijnen van zijn tweede album Traveling Man (Dox Records) wel te begrijpen. Dat is namelijk een dikke prima plaat. Van Hoek is nog jong (26), in elk geval voor americanabegrippen, maar dat belemmert hem niet om volwassen liedjes te schrijven. Liedjes die vooral gaan over de drang om letterlijk of figuurlijk weg gaan, de keuzes daarin en de moeite die dat soms kost. De eerste vier (lekkere) nummers zijn allemaal medium of up tempo en maken benieuwd naar hoe Van Hoek zich overeind houdt in een ballad. In Darlene wordt daar voor het eerst een beetje aarzelend of halfslachtig het antwoord op gegeven. Van Hoek gaat hier zeker nog niet voluit. Dat gebeurt wel op fraaie wijze in het daaropvolgende Take Me As Your Man, het hoogtepunt van de plaat, met een rollend orgel en prachtige koortjes. Maakt heel benieuwd naar hoe dit live eruit komt. Van Hoek heeft met David Gram (gitaren) en Stan de Kwaadsteniet (toetsen) een stel puike begeleiders, terwijl de ondersteunende zang van Merel Moelker niet onvermeld mag blijven. Wie de violist is die je her en der hoort, vermeldt het cd-boekje vreemd genoeg niet. Traveling Man verdient het om wijd en zijd gehoord te worden.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie