Tony Joe White werd op 24 oktober opgezogen door het grote moeras dat het hiernamaals heet. Voor eens en voor altijd verdwenen. Kort voor zijn dood verscheen Bad Mouthin’ (Yep Roc Records/V2). Valt er nog iets nieuws te vertellen over die nieuwe plaat? Nee, eigenlijk niet. Hij had de Stockholm Blues. Hij had de Sundown Blues. Hij had de Rich Woman Blues. En nu hebben we allemaal de blues. Want Tony Joe zien we niet terug. Zijn broeierige gitaarspel en donkerbruine stem waren voldoende om af te dalen in de swamps van Louisiana, zo constateerden we dit voorjaar nog op de Rhythm & Blues Night in Groningen. White had zich op zijn meest recente albums al ruimschoots gerevancheerd voor de plichtmatige groove die hij op enkele met bekende collega’s opgenomen albums had laten horen. Sindsdien was hij weer afgedaald in de swamps om zichzelf te verliezen in broeierige sferen, omdat dat nu eenmaal was wat hij het liefste deed. Bad Mouthin’ voegt met de titelsong, Cool Town Woman, Bad Dreams en de al genoemde bluesnummers zes composities toe aan zijn machtige oeuvre. Verder zet hij Baby Please Don’t Go (Joseph Lee Williams), Boom Boom (John Lee Hooker), Big Boss Man (Luther Dixon, Al Smith), Awful Dreams (Sam Hopkins, Clarence L. Lewis, Morgan C. Robinson), Down The Dirt Road Blues (Charley Patton) en Heartbreak Hotel (Elvis Presley, Mae Boren Axton, Thomas R. Durken) naar zijn hand. Zoon Jody White produceerde het album, dat mogelijk niet zijn laatste is. Kort voor zijn dood nam Tony Joe nog meerdere nieuwe nummers op, zo heeft Jody laten weten.
14/11/2018 Permalink
Niks nieuws onder de zon. Evengoed een lekkere plaat.