Orango presenteert zich op haar site als een rock ‘n’ roll-band. Op die webplek staan ook vermeldingen van recensies op allerlei metalsites. Waarom dan ook een bespreking hier (frons)? Omdat Orango een soort stevige southernrock met psychedelische trekjes maakt en een deel van de lezers lust daar wel pap van. En ik ook. Het vorige album, The Mules Of Nana, kwam zelfs in mijn eindlijst over 2017 terecht. Van Evergreen (Stickman/Konkurrent) valt zoiets echter nog te bezien. Ten opzichte van de voorganger klinkt Evergreen nog iets rauwer en lijken de invloeden uit de classic rock uit de jaren 70 iets dichter aan het oppervlak te liggen. Het “grooved” dat het lieve lust is. Gebleven zijn de heerlijke zangpartijen van het Noorse trio. Evergreen kent maar 7 nummers, maar het slot- en titelnummer duurt maar liefst 16 minuten waardoor het album als geheel een normale speelduur heeft. Het nummer begint rustig met akoestische gitaar en licht vervormde zangstem, maar daarna gooien de mannen alle schroom van zich af: grommende gitaren, tempowisselingen, een fluit, donderende drums, rollende orgels, stuwende bas, de hele ratteplan. Heerlijk bandje, toert regelmatig door Duitsland. Een kleine omweg naar het westen kan dan geen kwaad.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie