Prima jaar! Ook een jaar waar wederom teveel is aangeschaft…..en gelet op het forse aanbod is er dan ook uiteraard veel meer (heel veel…) niet, dan wel aan de ‘platenkast’ toegevoegd…..

• 1. The Teskey Brothers – Half Mile Harvest

Vanaf de 1^e beluistering was Half Mile Harvest direct al een kandidaat voor het jaarlijstje; dat het de eerste stek is geworden komt door Velvet in Rotterdam: vrijwel elke keer als ik deze winkel betreed ‘schalt’ de stem van John Teskey door de speakers. Om die reden weer gaan ‘draaien’ met deze topnotering als resultaat. Tip: 5 februari te zien in het Zonnehuis, Amsterdam.

 

• 2. Marie/Lepanto – Tenkiller

Samenwerking tussen de voor mij relatief onbekende Justin Peter Kinkel-Schuster en Will Johnson. Een geslaagde samenwerking. Johnson volg ik al jaren en ik zag ‘m diverse keren als frontman van o.a. Centro-Matic; indrukwekkend, zo kan ik mij herinneren. Dus: fan. En dan is dit Tenkiller al snel een album wat in het ‘pulletje’ valt; Johnson heeft daarbij een streepje voor. Neemt niet weg, dat dit een heerlijk album is.

 

• 3. Kevin Welch – Dust Devil

De tegenwoordig deels in Australië en in Wimberly, Tx. wonende Welch is dan qua solowerk wat minder productief dan in zijn vroege jaren, als hij een album uitbrengt is het veelal raak. Ook deze opvolger van A Patch Of Blue Sky (2010) blijkt het lange wachten waard te zijn geweest, want Dust Devil is wellicht zijn meesterwerk so far.

 

• 4. Courtney Marie Andrews –  May Your Kindness Remain

Dankzij een tip bij het recent gesloten Hitsound te Rotterdam uiteindelijk toch Honest Life aangeschaft. Het duurde toch nog  even, maar: positief. Dat gevoel werd nog eens versterkt na het zien van het optreden van Courtney & band in Paradiso, sept. ‘16. Het album verkreeg daardoor (zoals wel vaker na een live- optreden) nog meer zeggingskracht. Opvolger May Your Kindness Remain is van eenzelfde niveau. Terecht, wat mij betreft althans, deze voor 4^estek!

 

• 5. Phosphorescent – C’est La Vie

Volgens mij was het Take Root 2010. Een prima editie, trouwens (met ook Deer Tick en Dave Rawlings Machine ft. Gillian Welch). Daar zag ik Matthew Houck & band (aka Phosphorescent) voor het eerst live en vervolgens de reeds in bezit zijnde albums toen nog maar eens afgestoft. Deze nieuwe – C’est La Vie- ontvangt wellicht wat wisselende kritieken, maar voor mij toch een van de betere albums van het voorbije jaar. Zeker na het zien van het breekbare optreden van Houck recent bij Vrije Geluiden. My Beautiful Boy, mooi….en voor mij veel betekend.

• 6. Mary Gauthier – Rifles & Rosary Beads

Zag Mary Gauthier al vele malen live, in verschillende setting. De laatste keer was recent, in Tivoli/Vredenburg (samen met Michele Gazich & Jaime Harris). En ik vond het indrukwekkend, zoals ik ook het album Rifles & Rosary Beads kort na het verschijnen al ‘omarmde’. Pracht van een album.

 

• 7. Malford Milligan & The Southern Aces – Life Will Humble You

Samenwerking tussen de voormalige zanger van Storyville Malford Milligan en een heel stel zeer competente Nederlandse musici. Mooi, indringend album. Begin volgend jaar on tour door ons land; een aanbeveling.

 

• 8. Phil Cook – People Are My Drug

Ex Megafaun: Phil Cook. En waar zijn vorige twee solo- albums al moeiteloos de toets der kritiek konden doorstaan, daar is deze 3^eworp er ook alweer een om in te lijsten. Heeft om die reden hier dan ook vele draai- uren gemaakt.

 

• 9. Anderson East – Encore

Begin mei live gezien in de Tolhuistuin. Vooraf enige scepsis, want wellicht is voorganger Delilah (in Nederland weinig over gelezen, trouwens) net effe wat beter dan deze opvolger. Op Encore lijkt het immers of East zich af en toe wat overschreeuwt. Tijdens het optreden was dat niet het geval (ofwel: het stoorde niet…), want het was een perfect optreden van East en zijn geweldige band. En daarna toch met andere oren naar het album gaan luisteren met deze notering als beloning.

 

• 10. JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing

Terecht alom genoemd als een van de betere albums van 2018: JP Harris’ Sometimes Dogs Bark At Nothing. Best een wat andere insteek dan de voorgangers, doch nog immer herkenbaar. Country en daar tegenaan leunende stijlen. Live ook zeer de moeite waard.

 

• 11. Michael McDermott – Out From Under

McDermott’s vorige vond ik nog net even wat beter, maar ook dit Out Fom Under is van niveau. Michael McDermott schrijft indringende songs die hij ook live bij zijn gehoor binnen laat komen. Solo of met partner Heather Horton (The Westies), het maakt niet uit. Klasse.

 

• 12. John Prine – The Tree Of Forgiveness

The Tree Of Forgiveness is dan wel niet John Prine’s allerbeste album, goed is het wel. Vakmanschap der eenvoud. En het optreden van Prine augustus jongstleden was wat mij betreft het beste optreden van dit jaar, zelfs zo goed dat het geplande optreden van Prine (30 augustus 2019; Paradiso) door mij zal worden overgeslagen. Beter kan het namelijk nooit worden.

 

• 13. Alejandro Escovedo – The Crossing

Niet dat de hele plaat mij kan bekoren, maar het merendeel van de songs van The Crossing dan weer wel. Voldoende om dit voormalige Rank & File; True Believers – lid een plaatsje in de beste 15 te gunnen. Daarbij was zijn optreden van vorig jaar in Rotown voor mij een bevestiging van ’s mans werk over de jaren heen.

 

• 14. Lucero – Among The Ghosts

Net effe wat anders dan het vorige werk, maar daarnaast ook onmiskenbaar het etiket van Lucero, dit Among The Ghosts. Alweer het 11^e album van de mannen rond ‘de man met de strot’, songsmid Ben Nichols. Mocht niet ontbreken.

 

• 15. The Bottle Rockets – Bit Logic

Ook The Bottle Rockets mochten niet ontbreken, hoewel bepaalde lieden mij vooraf lieten weten, dat ‘Bit Logic’ voor hen ietwat tegenviel. Valt reuze mee, vind ik. Fijn album hetwelk dan ook de weg naar de geluidsdragers veel heeft weten te vinden.

 

Geen ‘net niet’- vermeldingen, want zoals vorenstaande lijst aan veranderingen onderhevig kan zijn, gaat dat ook op voor de (vele) hier niet vermelde albums….