2018, je viel me uiteindelijk nog best mee. Lang zag het er niet naar uit. Voor de zomer had ik nog maar handvol albums verzameld die echt boven de middenmaat uitstaken. Een middelmaat van degelijke albums die me wel een week of twee zodanig konden bekoren dat ik ze regelmatig afspeelde. Maar na die veertien dagen verdwenen ze in de spreekwoordelijke la om er de rest van het jaar niet meer uit te komen. Maar de zomer was mooi en duurde lang. Steeds meer prachtige albums kwamen bovendrijven, zodat ik uiteindelijk nog moest snoeien om tot een top-15 te komen. Toch vond ik het geen uitzonderlijk goed muziekjaar. Een trits aan echte killer-albums heb ik niet ontdekt. Of komt het door een soort van “americana-moeheid”? Die americana-markt breidt steeds verder uit. Dat is natuurlijk goed, maar het maakt het wel steeds lastiger om het overzicht te behouden. Veel releases, en helaas veel eenvormigheid. Ik ben eerlijk gezegd wel toe aan wat nieuw elan in het genre. Lastig misschien, want het is natuurlijk gebouwd op die decennia oude bouwstenen van country, folk, soul en blues. Maar wie weet wat volgend jaar gaat brengen?

Hieronder mijn lijst van favoriete albums van dit jaar. Albums die meegaan naar 2019 en dan hopelijk ook nog steeds hun weg vinden naar mijn oren.

1. Bennett Wilson Poole – Bennet Wilson Poole
Uiteindelijk positie 1 dit jaar voor het ongetitelde debuut van Bennett Wilson Poole. Omdat dit het album is dat ik afgelopen jaar het meest draaide. Omdat ik na de zoveelste plaat van Danny & TCOTW een beetje op hen uitgekeken raakte en Danny Wilson in de samenwerking met Tony Poole en Robin Bennett nieuwe bezieling vond. Omdat alles hier in dienst van Het Liedje stond. Omdat Hate Won’t Win het nummer voor deze tijd is en me ook elke weer tot tranen toe beroert.

2. Cody Jinks – Lifers
Cody Jinks is de Sturgill Simpson en de Chris Stapleton van 2018. De toekomst van de country, oftewel hoe country anno nu zou moeten klinken. En bovendien: Jinks heeft De Stem. En Lifers is een album zonder missers. Tel uit je winst dus.

3. Kacey Musgraves – Golden Hour
Tuurlijk Kacey Musgraves! Want wat de jongedame uit Golden, Texas in de 45 minuten van deze plaat doet, is gewoon briljant. Gladde countrypop? Welnee, een uiterst geslaagde poging om met heerlijke liedjes op eerlijke wijze een groter publiek te vinden. Missie geslaagd. Wel countrypop maar extrabreit.

4. Lucero – Among The Ghosts
Na 20 jaar maken deze vijf mannen de ultieme Lucero-plaat. Eigenlijk kunnen ze nu gewoon stoppen, want beter wordt het niet. Rauwe americana uit Memphis met diepgang. Een album dat me zeer na aan het hart ligt.

5. Ashley McBryde – Girl Going Nowhere
Het onroert me telkens als ik de beelden zie van McBryde die bij haar eerste optreden in de Gran’ Ole Opry het titelnummer van dit album speelt. Altijd te horen krijgen dat je er niet zal komen, dat je niet goed genoeg bent. En toch volhouden omdat je weet dat je wel wat te zeggen hebt. Het brengt je toch ergens, in elk geval hoog in mijn lijst met beste albums van het jaar.

6. The Bony King Of Nowhere – Silent Days
Een boerderij kopen op het platteland voor jezelf en je lief en dan gaat ze er binnen het jaar vandoor. Het overkwam de benige koning van nergens (nou ja, van Gent en omstreken) en het inspireerde hem tot de mooiste plaat uit zijn carriere. Weemoed en uitbundigheid strijden hier om voorrang, maar altijd overwinnen de prachtige melodieën.

7. Marie/Lepanto – Tenkiller
Het jaarlijks terugkerende album van Will Johnson in mijn lijst komt dit keer van Marie/Lepanto, het samenwerkingsverband dat Johnson aanging met – let op, mondvol – Justin Peter Kinkel-Schuster (van The Waterliars). Laatstgenoemde kon niet verhinderen dat dit Tenkiller ook weer zeer de moeite waard is. Sterker nog: een briljant plaatje opleverde. Dat natuurlijk ook weer geen zak deed in Nederland en omstreken. Waar wel eigenlijk? #Johnson’slot

8. Sunny War – With The Sun
Mijn grootste ontdekking uit de eerste maanden van dit jaar, deze “force of nature that is tough to pin down”. Zwarte, jonge vrouwelijke singer-songwriter met aparte stijl van gitaarspelen en mooie stem. Kortom: de Tracy Chapman van deze tijd, maar dan wel met mooie en interessante liedjes.

9. The Yearlings – Skywriting
Natuurlijk, ook The Yearlings. Hoe zou de comeback van het jaar niet in mijn eindlijst terecht kunnen komen? Dit is niet alleen een comeback, het is meer, want The Yearlings, uit Utrecht, klonken nog nooit zo goed als op dit derde album. Een comeback Deluxe dus.

10. Senora May – Lainhart
Nu weten we eindelijk waar Tyler Childers de inspiratie vandaan haalt. Thuis in Kentucky wacht immers Senora May op hem tot hij weer thuis komt na een lange tournee. En ze wacht daar niet alleen met haar goddelijke lichaam en lekkere hapjes. Nee, ze heeft ook nog een verzameling briljante folkliedjes om hem te verwelkomen. Na beluistering weet iedereen: die duoplaat is waiting to happen.

11. Glorietta – Glorietta
Een album met het gebundelde talent van David Ramirez, Matthew Logan Vasquez, Nathaniel Rateliff, Noah Gunderson, Kelly Wilson, Jason Robert Blum en Adrian Quesada. Een drinkgelag dus. En in dit geval pakt dat goed uit.

12. Caitlyn Smith – Starfire
De titeltrack van dit album is het meest gedraaide nummer van de laatste drie maanden in huize Vogel. Bah, gemeen hoor, om zo’n briljante oorworm op je plaat te zetten. Nu moet dat hele album in mijn top-15. Nou ja, vooruit, ook omdat er meer toffe nummers op staan. Doortrapt album dus.

13. VanWijck – An Average Woman
Allesbehalve gemiddeld deze Christine Oele, de vrouw die schuil gaat achter VanWijck. Anders schrijf je zulke fijne nummers niet. Weemoed voert de boventoon, maar eigenlijk is er in elk liedje wel iets moois te ontdekken.

14. Becky Warren – Undesirable
Tweede superplaat op rij voor mevrouw Warren. Onbegrijpelijk dan ook dat ze hier nog niet heeft opgetreden. Als ik een wens mag doen, dan is het dat Becky Warren volgend jaar op een van de grote rootsfestivals (we hebben er inmiddels genoeg) hier te lande komt te staan. Tenzij ze dat onwenselijk acht.

15. Red Shahan – Culberson County
In het uitgestrekte Culberson County, Texas is heel wat aan de hand. Red Shahan bezingt dat op zijn rauwe album met die naam uitstekend. Traditionele, maar toch originele, moddervette Texaanse countryrock die ik graag hoor.