De op het hoogste niveau acterende Brabantse voetbalclubs hadden allen al gespeeld en kenden zeker geen succesvolle speelronde: één schamel punt op zes. Alle reden om zondagmiddag het eventuele chagrijn weg te laten vloeien door de CD- presentatie van Mercy John bij te wonen in Paradox, Tilburg. Tenminste: voor die voetballiefhebbers die tevens goede muziek adoreren. Er was wel andere concurrentie: het vroege, overheerlijke voorjaarszonnetje. Toch had er zo’n 70 man de weg naar Paradox weten te vinden. En die werden niet teleurgesteld.

Na een fijn opwarmend halfuurtje van Mick Stender (met Vincent Kuijpers), trapten Mercy John & zijn kompanen zo rond kwart voor vier stevig & fier af met twee songs van het vrijdag 22 februari te verschijnen album Let It Go Easy, te weten Enemy Fire en Trains. Het ontlokte Mercy John (Verhoeven) tot de uitspraak: ‘dát, die rockende songs, hebben we dan maar gelijk gehad!’, dit te meer daar het voor hem verrassend was om een zaal met tafels & stoelen aan te treffen. Dit bleek uiteindelijk geen beletsel om een meer dan goed optreden neer te zetten. En, behoudens wat meer ingetogen songs, het bleef toch ook lekker rocken. De titelsong van het 2^ealbum (de worp onder de naam John Henry uit 2013 niet meegerekend) Let It Go Easy kan veel verraden, maar refereert hier wel degelijk aan een vrij moeilijke periode tussen This Ain’t New York (2017) en deze in de regel moeilijke tweede. Malheur in de familie en klachten neigend naar een burn-out, het heeft er dan uiteindelijk toch niet toe geleid, dat Let It Go Easy niet het levenslicht zou gaan zien. De eerste singles beloofden al veel, en zonder het volledige album vooraf al gehoord te hebben, het optreden liet onverminderd sterke, nog onbekende songs horen. Van Bad Start (de album-opener) tot Cruel Love; van het ‘fijne’ Demons tot het veelzeggende Knock Me Out, het klonk direct vertrouwd.

Dat de nieuwe songs er nog niet helemaal zijn ingeslepen, en dan vooral qua tekstvastheid, weet Mercy John aan zijn geheugen; ook het veel overschrijven van de teksten volstond niet echt, zodat af en toe een spiekbriefje soelaas moest bieden. Het zij hem vergeven en het was ook zeker geen dissonant. Zijn begeleiders trouwens ook niet, want met Kirsten Boersma (toetsen; vocals); de ook van o.a. Tangarine bekende gitaar- virtuoos Rolf Verbaant én een ritme- sectie bestaande uit Tom Zwaans (bas) en Lynyrd Denissen (drums) had John Verhoeven immers als enige ‘niet- geschoolde’ toch maar even vier Tilburgse Rockacademie- giganten om zich heen verzameld. De quote: ‘ik moet dan ook het hardst werken’ debiteerde hij dan ook met een knipoog. Naast de songs van Let It Go Easy greep Mercy John ook nog twee keer terug op This Ain’t New York, en wel met de titelsong en Back Home. Van Chris Stapleton’s Grammy- winnend album Traveller kwam dan nog de enige cover van deze geslaagde middag: Fire Away. Fraai gedaan.

En zo bleek maar weer ‘ns, dat een ‘moeilijke’ tweede niet immer opgaat. Mercy John hield derhalve met verve de punten wèl in eigen huis; in het Brabantse. Met de aanstaande toer op de rol om Let It Go Easy in het land te presenteren zal deze uitstekend ingespeelde formatie alleen nog maar verder groeien. Ga ze zien!