Het zal menig lezer bevreemden om namen als Kanye West, Drake en Frank Ocean op deze site voorbij te zien komen. Al helemaal wanneer dat ook nog eens op een positieve wijze gebeurt. Maar om This (Is What I Wanted to Tell You) (Merge/City Slang) te kunnen recenseren moeten we het toch over de invloed van deze artiesten op Kurt Wagner (Mr. Lambchop himself) hebben.
Lambchop is nooit voor één gat te vangen geweest en fans weten dat ze op ieder album verrast zullen worden. Soms klinkt de band – die op sommige albums uit 14 personen bestaat, op andere uit 10, 5 en zo’n beetje alles daartussen-  als een ware (alt)country band, soms bromt Wagner’s donkere stemgeluid uit de speakers als die van een soulzanger en weer anderen van hun 13(!) platen kennen een easy listening, jazzy geluid. Maar toch is ieder album altijd onmiskenbaar Lambchop. Wagner’s diepe bijna orerende stemgeluid is direct herkenbaar en geldt als één van de twee verbindende factoren in het 25-jarige oeuvre. Die andere factor? Kwaliteit. Eigenlijk heeft Lambchop nooit zelfs maar een matig album uitgebracht en de uitschieters zijn dusdanig goed dat het niet vreemd is dat de andere albums daar een beetje bij achterblijven. Persoonlijk ben ik altijd een groot fan geweest van Nixon uit 2000 en Mr. M uit 2012 maar je kunt me met ieder van hun albums een groot plezier doen.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik eind 2016, voor het eerst, het album FLOTUS beluisterde. House beats? Vocoders? Hip hop breaks? Giorgio Moroder-achtige clicks? Weirde gelaagde voice overs? Wat was er met Wagner gebeurd en, belangrijker, waarom dacht hij dat hij mij mee diende te nemen in zijn existentiële crisis? Waarom had hij niet die experimenteerdrift gebruikt om die oude Lambchop, de band die ik zo goed kende, een echte impuls te geven in plaats van mee te liften op de sound van West en Ocean? Geërgerd, teleurgesteld en, niet op zijn minst, een klein beetje verdrietig zette ik mijn koptelefoon af. Die avond draaide ik het album weer. De dag daarna nog een keer. En die daarna en die daarna. Wat begon als frustratie ging al snel over in fascinatie en eindigde in bewondering. Wagner was toen 58 en hij bleek zoveel beter in touch met wat er op dat moment in de muziekwereld gebeurde dan ik en hij had me een lesje geleerd over hoe bijzonder dat wel niet was.
This (Is What I Wanted to Tell You) is dan misschien niet de grote verrassing die FLOTUS was, maar dat komt alleen omdat die verassing nog altijd niet is uitgewerkt. Het pad dat Lambchop ingeslagen is wordt op dit album verder bewandeld en uitgediept. De vocoder/autotune houdt het nagenoeg het volledige album vol, net als de 808 beats en overige digitale effecten maar de intimiteit en zelfverzekerdheid worden er niet minder op. Dat kan ook bijna niet anders want meer dan ooit stelt de band hier de liedjes centraal en dient de techniek als verrijking en ondersteuning. Nooit wordt het een middel op zich. Nergens gaat men zich te buiten aan zinloze experimentdrift zoals Bon Iver dat af en toe liet gebeuren op het (overigens heel behoorlijke) 22, a Million en er ontstaan nergens scheurtjes in het pantser zoals dat op de latere albums (The Life of Pablo, Ye) van Kanye West wel gebeurde. Daarvoor is Lambchop veel te geroutineerd, veel te begaan met hun eigen werk en boven alles veel te eerlijk. Ik geloof niet dat dit een album is waar alle lezers van deze site wat mee kunnen en mogelijk gaan de hoeveelheid sterren die ik het album geef wat verwarrende luisterpogingen opleveren, maar ik hoop toch dat er een aantal van jullie net zo geraakt worden als ik werd. Want ondanks dat dit een experimenteel album is waar menigeen zich niet aan moet wagen, is het wel een vreselijk oprecht en open album geworden. Het zou zinloos zijn om individuele songs te bespreken want het is juist het geheel dat indruk maakt. Een geheel waar ouder worden, verschuivende relaties en de veranderende (politieke) wereld om ons heen bevleugeld worden bezongen. Meer dan eens laat Wagner weten hoe hij terug kijkt op zijn leven en slechts zelden durft hij echt vooruit te kijken naar de toekomst.
Wat die toekomst ook gaat brengen ik reken erop dat Lambchop me nog vaak gaat verbazen en nog veel vaker blij gaat maken.
Alhoewel ze wel degelijk aan zelfreflectie durven doen en zich afvragen waar hun plek nu werkelijk is. “Let’s start again like stupid children, Sir, I’m afraid that’s not possible, Just in case you need reminding, The new isn’t so you anymore”
Laat ze nog maar lang zoeken.