Waar zet ik straks Traitors Table (Fluff & Gravy Records) van Fernando Viciconte neer in de platenkast? Bij de F of de V? Normaal gesproken hou ik de achternaam van een artiest aan, maar in dit geval niet. Fernando Viciconte maakte namelijk al vele albums onder de groepsnaam Fernando. Daar hebben we drie jaar geleden uitvoerig aandacht aan besteed. Dit nieuwe album komt daar gewoon bij te staan, ook al zijn de andere bandleden er niet bij. Dat betekent niet dat dit album anders klinkt. Samen met Luther Russell werd een stuk muziek in elkaar gezet dat naadloos aansluit bij het vorige werk, dat overigens niet zomaar onder een noemer te vangen is. Russell is al veel langer betrokken bij de band, dus van een stijlbreuk is geen sprake. Fernando, ik hou in dit geval maar gewoon de voornaam/bandnaam aan, komt oorspronkelijk uit Argentinië. Met Traitors Table gaat hij op enkele liedjes net als Alejandro Escovedo dat deed op The Crossing in op de positie van immigranten in de Verenigde Staten. De passie die hij in zijn liedjes stopt, kwam als vanzelf. Twee jaar Trump aan de macht was voldoende om het diepste uit zichzelf te halen. Muzikaal gaat Fernando (zang, gitaren, toetsen, percussie) langs psychedelische powerpop met rootsvertakkingen. Het breekbare These Are The Days sluit aan op het solowerk van Skip Spence, maar de belangrijkste invloed lijkt toch die van Big Star. Russell (drums, bas, gitaren, toetsen, zang) heeft overigens zelf ook een nieuw album waarop de invloed van die band nog veel groter is.
18/08/2019 Permalink
Ik ben een groot liefhebber van de muziek van Fernando maar dit album hoort wat mij betreft tot zijn mindere werk…..helaas
21/08/2019 Permalink
Theo H dat vind ik ook. Zijn Fernando muziek vind ik ook beter.