Mogelijk heb ik het verhaal al eens eerder opgeschreven, maar dat moet dan voor 2009 zijn geweest. Dat jaar werd de server van onze provider gehackt en verdween al onze content. Dus het valt niet snel even te checken. Tijdens het beluisteren van Rush Of Blood (The Last Music Company/Bertus) van Geraint Watkins kwam de herinnering weer even bovendrijven. En dus deel ik die toch maar, mogelijk voor de tweede keer. Ergens eind jaren 80 of begin jaren 90 was ik voor concerten van Joe Ely in Londen. Ik zag daar toen ook The Balham Alligators optreden in een pub in de een of andere buitenwijk. Er liepen twee of drie honden door het buurtcafé. Een van die honden liep tijdens het nummer Cajun Walk naar het podium en begon luid te blaffen, precies op het moment waarop het op de elpee Life In The Bus Lane ook te horen is. Onvergetelijk. Afijn, pubrocker Geraint Watkins speelde toen dus in The Balham Alligators, de beste cajunband van het Verenigd Koninkrijk. De multi-instrumentalist stond ook veelvuldig op grotere podia naast mensen als Eric Clapton, Paul McCartney, Bill Wyman, Van Morrison, Mark Knopfler en vele anderen. Hier zijn we vooral onder de indruk van zijn betekenis voor de pubrock. Want dan kunnen we er namen bijhalen als Micky Jupp, Dave Edmunds en Nick Lowe. Piano en accordeon zijn zijn belangrijkste instrumenten, maar op Rush Of Blood laat hij het toetsenwerk vooral over aan Simon Ratcliffe van The Basement Jaxx. Die heeft ook meegeschreven aan een deel van de nummers. Watkins is steeds beter gaan zingen. Waarbij we tot slot kunnen stellen dat iedereen die de platen van Nick Lowe in de kast heeft staan, ook deze blind in huis kan halen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie