Het begrip supergroep wordt natuurlijk al eeuwen gebruikt; soms terecht, en vaker toch ook wel minder terecht. Voorbeelden: genoeg. Deze sidetrack gaat overigens niet zozeer over dit begrip. Maar indien een dergelijk collectief ontstaat uit leden van diverse al bestaande groepen, bands, formaties of wat dies meer zij, dan is het project Next Of Kin min of meer als een Nederlands exponent te benoemen. Next Of Kin? Juist, ja. Begonnen als een eenmalig (= een aanname) initiatief van de leden van The Dawn Brothers; DeWolff en Tim Knol aangevuld met Merel Sophie; David Gram; Stefan Wolfs; Mischa Porte én Coal Harbour. Resultaat: een e.p. uitgebracht onder de naam The Dawn Brothers, DeWolff, Tim Knol & Friends. Albumtitel: Next Of Kin.

Wat volgde was een soort van albumpresentatie, en dat geschiedde alweer maanden geleden in het Zonnehuis, Amsterdam. Maar het bleef vervolgens klaarblijkelijk behoorlijk kriebelen, er was een zaadje geplant. Het idee kwam ooit voort uit de vriendschap tussen de leden van DeWolff en The Dawn Brothers. DeWolff’s Pablo van de Poel was immers nauw betrokken bij de geboorte van de albums van The Dawn Brothers (met o.a. voormalige leden van Wolf In Loveland), terwijl deze ‘gebroeders’ vaak als support werden ingevlogen bij optredens van de psychedelische rockers uit Limburg. Het bracht Dawn- bassist Levi Vis op het idee om de handen dan ook op een andere manier ineen te slaan. Doorpakken dus. Ten tijde van de 1^e editie van Once In A Blue Moon in 2018 bleek ook Tim Knol op dezelfde lijn te zitten; a partner in crime, dus. Insteek: vooral de gezamenlijke voorliefde voor muziek van weleer. Muziek van The Band; Little Feat; Gram Parsons, doch ook voor southern rockers als The Allman Brothers. Een opwellende vraag zou dan kunnen zijn: ‘hebben we hier dan weer van doen met het in de mode zijnde (en vaak onterecht omarmde) begrip coverbandje?’ Geenszins! Oké, op de e.p. wordt wat nageaapt, maar wel erg goed. Denk aan het obscure She Turns My Radio On van de mysterieuze Jim Ford. Maar er staan echter ook uitstekende songs van eigen hand op. Terug naar het doorpakken. Samen (al dan niet via de groeps-app) schetsen aanleveren om tot nieuwe songs te komen, om zodoende de afgelopen weken een vervolg aan het eerdere optreden te kunnen geven. Dit alles onder de naam van de e.p.: Next Of Kin. Een toertje langs o.a. Tivoli/Vredenburg; de Boerderij en Volt volgde. Afgelopen vrijdag was het (voorlopig) laatste optreden; in Luxor Live, Arnhem.

Altcountry.nl had het genoegen om het optreden van Next Of Kin in de Boerderij, Zoetermeer bij te wonen. En naast het gegeven dat dit een ruim twee uur durend feest was, bewees dit 15- koppige gezelschap vooral dat dit project beter geen project kan zijn. Het smaakt naar meer, veel meer. Met inderdaad songs van anderen (o.a. Return Of TheGrievous Angel van Parsons; Midnight Rider van Gregg Allman en Dixie Chicken van Little Feat), maar zeker ook met eigen pennenvruchten. Schrijfsels uit de diverse kokers, al dan niet in gezamenlijkheid tot wasdom gebracht. Zo bleek het door Knol voor zijn samenwerking met Bluegrass Boogiemen gepende Far From Me Now in een wat andere aanpak met gemak stand te houden. Wat verder opviel was de variatie, ook qua leadvocals. In de rug gesteund door maar liefst twee drummers (+ percussionist) & een veelheid aan gitaristen (2x pedal steel!) stoomde Next Of Kin losjes én met de nodige vaart door de zorgvuldig opgebouwde setlist.

En misschien nog wel het allerbelangrijkste: van dit optreden spatte het spelplezier werkelijk van het podium af. Met Parsons’ Return Of The Grievous Angel als een van de vele hoogtepunten, dit mede door de fraaie vocalen van Knol en Merel Sophie. Ook niet onvermeld mag blijven: de toetsen van Robin Piso en Rowan de Vos, zo ook niet het koper van Coal Harbour.

Is Next Of Kin dan toch een supergroep? Verre van! Het zijn gewoon een stel zeer competente, bevlogen muzikanten die bovenal vol passie musiceren. Een vervolg? Dat moet er gewoon komen. De podia die dit gezelschap bij een eventueel vervolg willen boeken, het zal geen enkel probleem zijn; ze zullen in de rij staan. Met de songkeuzes uit het oeuvre van hun inspiratiebronnen van vervlogen tijden, zo ook met de eigen songs zit het dan ook nog eens meer dan goed. Het enige probleem zou hooguit de diverse agenda’s kunnen zijn, want daar zal ongetwijfeld het nodige puzzelwerk aan te pas gaan komen. Laat dit a.u.b. geen beletsel zijn voor deze ‘naaste bloedverwanten’ om in 2020 (& verder…) de podia te bestormen.