Spiritueel zonder zweverig te worden, dat is de muziek van Joe Henry. Neem nou zo’n albumtitel als The Gospel According To Water (EarMusic/V2). Je kunt er niets mee en toch voelt het precies goed. Er hangt een schaduw over deze plaat. Henry kreeg te horen dat hij kanker heeft. Zodat je nog dieper op zoek gaat naar de betekenis van de als altijd moeilijk te doorgronden teksten. ‘Come rain or come the shine we knew, time arrives and its army marches through – to leave a trail of tears and bone, right through the song that once I called my own’, klinkt het op opener Famine Walk. Gezongen met die ietwat geknepen stem, zoekend naar troost in een bijna religieus decor waarin de golfslag in oneindigheid voortduurt. De zon schijnt op het water in Mule, een klarinet speelt met de schaduwen zolang de duisternis op afstand wordt gehouden. Omfloerste tonen uit een saxofoon houden de zwaartekracht op afstand op een nummer dat de songtitel Orson Welles heeft. In Time For Tomorrow heeft (Funeral For Sorrow) als ondertitel. Henry houdt de vergankelijkheid nog even op een afstand, zodat hij via mediterraanse gitaarklanken nog tijd heeft voor The Fact Of Love. Met de ogen dicht. Indrukwekkend, maar geen moment al te zwaar. Henry (zang, akoestische en elektrische gitaren) nam de plaat in twee dagen op met zijn zoon Levon Henry (tenorsaxofoon en klarinet), John Smith (akoestische gitaar) en Patrick Warren (piano en overige toetsen), waarbij David Piltch (bas) en Allison Russel en JT Nero (zang) op enkele nummers meedoen. Bellengerinkel brengt ons bij Gates Of Prayer Cemetery # 2, waar de doden het zand uit het haar schudden en doorgaan alsof er niets veranderd is. Het van klarinet voorziene Choir Boy betekent het einde van de plaat. Henry sluit af met het volgende couplet: ‘Raise your hands above your head and hold the air, kick your keys in front of you into grass and leave them there; surrender everything back to the ground of sparrow mines and roaring peace, of time and love unbound, and pray for me’. De diagnose die Henry te horen kreeg – en die hij deelt met zijn publiek – mag het mysterie van The Gospel According To Water enigszins wegnemen, tegelijkertijd versterkt het het enorm. Zodat het album ook voor de luisteraar een zoektocht naar zingeving wordt. Henry is vrij van angst. Vrij van verwachtingen ook. Hij geeft zich over en zoekt naar balans, maar verliest zijn eigen visie niet uit het oog. Voorlopig blijft hij worstelen met de schaduwen van onzekerheid. Zijn lijf is hem lief. Hij wil er nog niet uit verdwijnen. De transformatie naar het grote onbekende mag nog wel even wegblijven.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie