Zeven leden telt The Gin Club. Ze zingen allemaal en wisselen veelvuldig van instrument. Geen wonder dat Deathwish (+1 Records) alle kanten opgaat, maar in dit geval is dat nu eens niet een klacht. Rammelen doet het namelijk geen moment. Die brede basis maakt deze band van zes mannen en een vrouw juist bijzonder. Naast de zeven vaste leden zijn er ook nog enkele musici die af en toe samenwerken met dit collectief uit het Australische Brisbane. De vierde cd van The Gin Club begint met Pennies, dat bijna een glamstamper is. Say You Will is daarna iets heel anders. Een klassiek aandoend strijkje en fraaie samenzang, dit heeft de sfeer van (ook al) Fleet Foxes. Rain is bijna Engelse hitparadepop van het betere soort uit de jaren zeventig. De lekker vertragende titelsong Deathwish is dan het soort rootsrock voor onderweg. Van nog meer serieuze seventiespop gaat het naar een altcountrywerkje met pedal steel naar de voor Australië en Nieuw-Zeeland zo kenmerkende kwaliteitspop. Dan weer is een nummer opgetrokken rond akoestische gitaar en een kaal klinkende banjo met een door donkere stemmen omgeven zingende Bridget om daarna weer uit te barsten in powerpop. Eternity heeft wel wat van Saints en het afsluitende Shake Hands klinkt zowaar als een moderne Buffalo Springfield. Grappig: wie op Google The Gin Club intikt krijgt de mededeling ‘Bedoelde u The Gun Club’.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie