Wat te doen als een van je favoriete artiesten een teleurstellend album uitbrengt? Manmoedig slikken en op zoek gaan naar een alternatief. Die stap nam ik toen LP5 van John Moreland uitkwam. Het is een album dat tot verdeeldheid leidt bij de fans. Je vindt ‘m prachtig of je vindt het “niks”. Ik hoor bij de laatste groep. Hoe vaak ik LP5 ook draaide, hij beroerde me nauwelijks. LP5 suggereerde dat er dus nog vier eerdere albums waren. Big Bad Luv’, High On Tulsa Heat en In The Throes kende ik, die hadden me juist enthousiast gemaakt over Moreland. Er moest dus nog een eerder album zijn. En dat klopt: Earthbound Blues uit 2011. En hij bracht nog een album uit het de Dust Bowl Souls en twee met de Black Gold Band. Interessant. Hoog tijd om de onbekende Moreland eens achteruit te luisteren.

Earthbound Blues komt uit in april 2011 en is het eerste album dat Moreland “solo” uitbrengt. Solo tussen haakjes omdat hij hulp krijgt van drummer Steve Walden en producer Matt Dylan Street, die ook naast de schuifjes ook de toetsen beroert. Moreland zelf speelt gitaar en bas. Deur in huis: Earthbound Blues is prachtig! Bluesy (de titel verraadt het al een beetje), maar vooral ook vol soul gezongen. Ancient Youth heeft ook nog eens een fijn koortje waarin Samantha Crain haar best doet. Het album biedt 10 nummers, meestal slow of midtempo, maar wel met ruwe randjes. Een paar keer gaat het tempo de lucht in en hoor je nog de hardcore- en punkachtergrond van de singer-songwriter.

Een half jaar later brengt Moreland een album uit met The Dust Bowl Souls, getiteld Everything The Hard Way. Dit keer laat Moreland de bas aan Mike Williams, drummer van dienst is wederom Steve Walden. De plaat opent met het titelnummer en lijkt weer daardoor weer een rustig album te worden. Maar het nummer duurt slechts 44 seconden en wordt direct gevolgd door het knalharde Low. Everything The Hard Way blijkt een stuk steviger en dient daarom ook op een hoger volume te worden afgespeeld. Hound Of Youth bij voorbeeld, is een meebrul- en vuist in de lucht-nummer. En net als je denkt dat er helemaal geen akoestische gitaar meer aan te pas gaat komen, komt Moreland met het prachtige Gods op de proppen. In het venijnige Christian Rock rekent hij af met zijn conservatieve Southern Baptist achtergrond. Dit is het album van Moreland dat ik de laatste dagen het meest heb geluisterd en waarin hij het meest klinkt als een zeer geslaagde versie van American Aquarium. En dat bedoel ik als een compliment.

Ook in 2011, maar al in januari, brengt Moreland het tweede album uit met de Black Gold Band. Die heet Things I Can’t Control en is met afstand het album dat ik het minst waardeer. 13 songs die bijna zonder uitzondering op elkaar lijken. Mid- en uptempo, zonder veel variatie. Drummer Steve Egerton, die het werk ook produceerde, hakt er op los. Voor hardcore-liefhebbers vast aan te raden, maar ik haak af.

Best gek eigenlijk, want het eerste album, uit 2008, van Moreland met de Black Gold Band, Endless Oklahoma Sky, is best te pruimen. Natuurlijk ook hier hoor je vooral de hardcore-achtergrond van Moreland. Daar is echt niet langs te kijken, maar het aanbod van songs is een stuk gevarieerder. De band bestaat hier uit bassist Clayton Flores, drummer Nick Flores, gitarist Wayne Wedge, en producer Hank Charles bespeelt ook toetsen. Vooral dat laatste maakt dat Endless Oklahoma Sky te verhapstukken is. Het met ene Eddie Turner geschreven Sweat & Cigarettes is het enige (bijna geheel) akoestische nummer.

Voor de volledigheid heb ik ook nog geluisterd naar You’re Only A Rebel From The Waist Down van de band Thirty Called Arson. Dat is de plaat waarop Moreland voor het eerst te horen is, zij het als gitarist en niet als zanger (nou ja, zanger, ene Zach Updegrove kwijt zich van die taak). Het wordt al in 2003 uitgebracht, als Moreland 17 of 18 jaar oud is. Ben hier niet zo in thuis maar ik denk dat metalcore de juiste term is. Verrekte heftige ingewikkelde metal met heul veul tempowisselingen. Op Youtube zijn beelden te vinden van een liveoptreden uit 2002, voor de liefhebbers.

Voor mij heeft deze zoektocht in elk geval twee Moreland-albums opgeleverd die ik liever draai dan LP5: Earthbound Blues en Everything The Hard Way. Die laatste komt voor mij als liefhebber van wat steviger muziek zelfs dicht in de buurt van mijn favoriete Morelandplaat High On Tulsa Heat.

Alle albums, met uitzondering van Things I Can’t Control, zijn te op Spotify te vinden.