Lilly Hiatt omschrijft zichzelf als een gepassioneerde meid met klauwen op P-Town, een verschroeiend nummer waarop ze het heeft over een slechte dag in Portland, Oregon. Zo haalt ze wel meer slechte momenten terug op Walking Proof (New West Records/PIAS). Het is haar vierde album. Met een vierde producer. Na Doug Lancio, Adam Landry en Michael Trent is het nu de beurt aan Lincoln Parish. Op Little Believer klinkt ze nogal verveeld, waarschijnlijk omdat ze constant balanceert tussen geven en nemen in haar relaties. Een hang naar onafhankelijkheid en als die is bereikt je vervolgens klein voelen. De nogal dunne sound die het merendeel van de nummers kenmerkt past daar wel bij. Daarmee is Walking Proof een album dat je makkelijk zou kunnen situeren in de jaren 90. Het past tussen werk van alternatieve rockchicks als Liz Phair, Juliana Hatfield, Kim Deal en dat is muziek die ik eerlijk gezegd zelden meer uit de kast haal. En de fiddle op het titelnummer is niet voldoende om dit album nog bij de americana in te delen. Toegegeven, dat is ook totaal onbelangrijk. Goede muziek is goede muziek, wat voor label er ook aan hangt. Maar is Walking Proof nou wel of geen goede muziek? Ach, daar gaat het eigenlijk ook helemaal niet om. Het gaat er om of iets je aanspreekt. Dit dus niet.
24/04/2020 Permalink
Ik ben bang dat je gelijk hebt. Deze cd raakte mij evenmin.
24/04/2020 Permalink
Ik heb nog nooit iets van haar gehoord dat me raakte….
Zwaar overschat m.i.
Vraag me weleens af of we ooit iets over haar gehoord zouden hebben als ze niet de dochter van John was…
26/04/2020 Permalink
Super lekkere plaat, net als de vorige 2. En ja, zonder haar vader.
3 jaar geleden voor 20 mensen in warmond gezien en gehoord.