Pokey LaFarge – Miss Tess
Met songtitels als Fuck Me Up, End Of My Rope, Fallen Angel en Ain’t Coming Home is al duidelijk dat het hier gaat om liedjes waarvan de hoofdpersoon in een neerwaartse spiraal zit. Zo was het ook met Pokey LaFarge. Ondanks de successen was hij geen tevreden man. Maar in het donkerste uur hervond hij het geloof. Dus wat voor plaat is Rock Bottom Rhapsody (New West Records/PIAS) geworden? Het opent met een strijkkwartet dat het instrumentale titelnummer ten gehore brengt. Een reprise en finale van dat nummer volgen. LaFarge zet End Of My Rope neer met een scherpe stem en een fijn ritme. In het verleden bleef de Amerikaan wel eens teveel in de crisistijd hangen, dat is nu niet meer het geval. Als hij het in een ander tijdperk zoekt, dan is het een stuk later. Want Carry On is bijna net zo magisch als het werk van The Impressions. En Storm-A-Comin’ heeft ook soul, maar dan meer in de stijl van James Hunter.
Op The Moon Is An Ashtray (Rights Records/Sonic Rendezvous) gaat Miss Tess door op de haar vertrouwde route. Hartstikke retro dus wederom. Toch lijkt er wel iets veranderd. Het is namelijk allemaal wat meer jazzy en wat minder country. Luister maar eens naar True Flood. Niettemin brengt Gamblin’ Man wat rockabilly en slaat ze op I Wanna Be A Cowboy aan het jodelen. Het album werd met ouderwetse apparatuur opgenomen in Nashville met naast Miss Tess zelf en haar vaste maatje Thomas Bryan Eaton de van Alabama Shakes en Hurray For The Riff Raff bekende Andrija Tokic in de zetel van producer.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie