The Homesick – Man Man – Rolling Blackouts C.F.
De van oorsprong Friese band The Homesick is de provinciegrenzen overgetrokken. Niet alleen naar Groningen, maar de hele wereld hebben ze in het bereik. Niet voor niets tekenden ze een contract bij Sub Pop. Daar verschijnt de derde plaat The Big Exercise (Sub Pop/Konkurrent) en daarmee bevestigen ze hun status. Het eerste nummer heet What’s In Store. Nou, nogal wat. Het is een collage van geluiden die toewerkt naar een krachtige afzet in melodie. Hele fijne gitaarrock. Children’s Day komt met een wolk new wave. Elias Elgersma (zang, gitaar, toetsen, percussie), Joep van der Velde (zang, bas, gitaar, toetsen, percussie, samples) en Erik Woudwijk (drums, percussie) zijn vooral inventief: I Celebrate My Fantasy. Woudwijk gooit er de ene roffel na de andere uit. Op dat nummer klinken ze Brits, maar op The Small Exercise beginnen ze bijna als Beach Boys op Pet Sounds. Met een klarinet van Kim David Bots. Lyckle de Jong zorgt op klavecimbel voor lichte psychedelica. Dat geschreeuw op afsluiter Male Bonding doet dan weer aan Pixies denken.
Ook Man Man zoekt het overal en nergens. Dream Hunting In The Valley Of The In-Between (Sub Pop/Konkurrent) vertelt dat al een beetje met die titel. De Amerikaan Honus Honus (oftewel Ryan Kattner) houdt ook wel van wat afwisseling. De korte instrumentale opener Dreamers brengt lounge, waarna Cloud Nein zich omkeert uit totale chaos naar Beatles-pop. Piano en snelle melodie gaan op Lonely Boys bijna naar Wham, dat komt dan vooral door de zang. Daarna ontwikkelt het zich naar orkestrale pop in het straatje van Electric Light Orchestra. Oosterse sferen, een stukje jazz met funky saxofoon, Cubaanse sprongetjes, Afrikaanse invloeden, het kan allemaal. Daarbij liggen altijd flarden Beatles of ELO op de loer. En zo af en toe heeft het een mechanische oerkracht.
Op Sideways To New Italy (Sub Pop/Konkurrent) van Rolling Blackouts C.F. valt lichtvoetig te dansen. Ze brengen drie gitaren in stelling, maar beuken moet je niet van ze verwachten. Denk vooral aan popparels zoals Go-Betweens ze bracht. Ze komen ook uit Australië, deze vijf jongemannen. New Italy is trouwens een dorpje in het district New South Wales. Na het succes van het vorige album Hope Downs zou deze zomer in het teken kunnen staan van de opbeurende pop van deze band, maar corona gooide wat dat betreft roet in het eten. Geen festivals, maar deze cd vormt wel een belofte voor de toekomst. Als ze in vorm blijven, kunnen ze hiermee ook festivalterreinen laten deinen in de jaren die nog komen. Deze zomer komen we wel door met de gitaarrock die de ruimtes in het huis vult. Aanbevolen voor fans van R.E.M. en Feelies.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie