Bijna wekelijks liep ik wel even binnen in de vestiging van De Slegte in de Herestraat in Groningen. Altijd op zoek naar bijzondere boeken voor bijzondere prijzen. Lagen er nieuwe titels op de tafels met vers aangevoerde ramsj? Waren er tweedehands boeken bijgekomen in de kasten met muziek, fotografie, grafische vormgeving? Iets over Amerika? Veel moois gekocht. Zonde dat dat verleden tijd is.

Eenmaal verliet ik het pand met een partijtje elpees. Cut-outs. Volgens mij betaalde ik een gulden per stuk. Een van die platen was Ain’t Nothin’ In Our Pocket But Love van Poor Boys. Een prachtplaat uit 1970. Lekker schel geluid. Een combinatie van powerpop en bubblegum. Uitgekomen op het label Rare Earth, dat bij de Motown Record Corporation hoorde. De band met dezelfde naam zat ook bij het label. Het album van Poor Boys werd geproduceerd door Michael Valvano. Hij nam zelf twee singles op voor Motown, maar deed vooral allerlei klusjes in de studio. En hij leverde een bijdrage aan Where Did Our Love Go van The Supremes. Van begin tot eind hoor je hem op de vloer stampen.

Er is nauwelijks iets bekend over het trio dat zich Poor Boys noemde. Bij AllMusic, doorgaans toch een betrouwbare bron, maken ze er een potje van. Daar hebben ze een discografie opgesteld die een sprong maakt van 1970 naar 1992. Maar dan gaat het wel om drie totaal andere bands. Na Ain’t Nothin’ In Our Pocket But Love springen ze naar cd’s van een band in het spoor van Black Crowes, waarna ook nog twee albums van een formatie uit Louisiana zijn toegevoegd. Van de plaat waar het hier over gaat weten ze overigens de twaalf nummers ook niet op waarde te schatten: twee sterren voor deze prachtplaat. Het Spaanse blog 18 Rodas maakte er meer werk van. Zo achterhaalden ze de voornamen Robert, Thomas en Edwin bij de namen R. Fazio, T. Corio en E. Corlis zoals die op het label te vinden zijn. Het schitterende Mary, Mary schreven ze met zijn drieën.

Wat ik verder die keer bij De Slegte scoorde? Drie elpees van Edwin Starr, waaronder 25 Miles en  Involved met daarop een opgerekte versie van War, dat ook al op de elpee War And Peace te vinden was. Het blijft een krachtige aanklacht tegen de oorlog. ‘War! Ooh! What is it good for? Absolutely nothing!’ Op het label Gordy. Alle aankopen bleken uit de Motownfabriek te komen. Drie elpees van The Marvelettes op Tamla natuurlijk ook. Verder was er vinyl van de bands Magic en Rustix. Ook op Rare Earth. Net als het briljante I Think Therefore I Am van R. Dean Taylor. Allemaal voor een gulden per stuk.

Maar het thema voor deze aflevering van de rubriek albumcovers is natuurlijk de dollar. De arme zielen die Blues For Charlie Lucky bevolken konden wel een dollar gebruiken. De uit Kentucky afkomstige Paul K. maakte in de jaren 80 vele cassettes. Nadat hij zichzelf omhooggeworsteld had, weg van de zelfkant van de maatschappij, verschenen er in de jaren 90 diverse albums van hem. Altijd donker qua stemming.

Matt Cox heeft het ook moeilijk op My Last Dollar. Die is hij namelijk kwijt. En zijn vrouw houdt ook niet meer van hem. Dus besluit hij zijn bestaan maar zwervend voort te zetten.

De Canadees Corb Lund had meer geluk. Hij kreeg een gouden plaat voor zijn album Five Dollar Bill, dat in zijn thuisland meer dan 50.000 keer over de toonbank ging. Dat briefje van vijf gaat door verschillende handen in een nummer dat in een western zou passen. Lund pakt het biljet af van een Amerikaan die over de grens van Canada is getrokken. En dat niet alleen. Hij slaagt er ook in om hem zijn Colts afhandig te maken. Maar het bankbiljet raakt hij weer kwijt. Het ergste van alles: hij had er een songtekst op gekrabbeld.

Paul K – Blues For Charlie Lucky (1993)
Poor Boys – Ain’t Nothing In Our Pocket But Love (1970)
Matt Cox – My Last Dollar (2009)
Corb Lund – Five Dollar Bill (2002)