In 1987 opgericht in Belleville, Illinois door Jay Farrar, Jeff Tweedy en Mike Heidorn, is Uncle Tupelo een van de wegbereiders van de alt.country, een stroming waarin country, folk, punk en pop gebroederlijk een rol vervullen. Een stroming, ferm geworteld in de muziekgeschiedenis, gepositioneerd in de actualiteit van de 21e eeuw. Farrar en Tweedy zijn jeugdvrienden met een voorliefde voor dezelfde muziek. De punkinvloeden zijn evident en vanuit die invalshoek begint het trio te experimenteren met country en folk. Het rustieke leven van de front porch klinkt door in de rammelende countrypunk, die evenveel delen Meat Puppets als Carter Family bevat. Na drie platen voor het onafhankelijke Rockville tekent Uncle Tupelo in 1992 bij Sire Records, onderdeel van major Warner. In datzelfde jaar gaat Uncle Tupelo op tournee met zowel The Band, Taj Mahal en Michelle Shocked, in het kader van de Arkansas Traveller Review, als met Bob Moulds Sugar, met wie ze toert door Europa. De groep wordt uitgebreid met Ken Coomer en John Stiratt en in mei 1993 vertrekt Uncle Tupelo naar Austin, Texas om met producer Brian Paulson haar vierde cd en major debuut op te nemen.
Anodyne is net als zijn voorganger live en zonder overdubs aan de band toevertrouwd. Het grotere budget verschaft Anodyne een helder en afgewogen klankbeeld. De plaat is een sprong voorwaarts en combineert de oorspronkelijke punkrockhouding met de akoestische aangedreven folk-country van March 16-20, 1992. De sound is logger, dieper en afgewogener geworden. De akoestische kant van Uncle Tupelo’s geluid heeft bovendien aan variatie gewonnen door het doeltreffende gebruik van pedalsteels, violen, mandolines en banjo’s. Het maakt Anodyne tot een boeiende mix van traditie en moderniteit. Zowel Farrar als Tweedy – vooral de laatste – zijn beter gaan zingen waardoor de leadvocalen keurig zijn verdeeld over de twee. Er is voorts een gastrol van Doug Sahm op diens Give Back the Key to My Heart, wat daarmee een passend eerbetoon is aan de tex-mex aartsvader. Nummers als Slate en Anodyne zorgen voor een juiste afwisseling met rocknummers als The Long Cut, We’ve Been Had en de schitterende countryrock van Fifteen Keys. Samen maken ze van Anodyne een zeer fraaie en afwisselende countryrockplaat. Zonder meer Uncle Tupelo’s beste plaat, maar ook de laatste.
Na een intensieve tournee door Amerika en Europa gooit Jay Farrar het bijltje erbij neer en zegt er dit van: ‘It just kind of ran out of gas.’ Tweedy’s commentaar is bondig: ‘Jay quit.’ De twee schoolvrienden laten een belangwekkende erfenis achter.
Slate / Acuff-Rose / The Long Cut / Give Back The Key To My Heart / Chickamauga / New Madrid / Anodyne / We’ve Been Had / Fifteen Keys / High Water / No Sense In Lovin’ / Steal The Crumbs
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie