Met Greed On Fire begint Joseph Parsons meer dan overtuigend. Bij de eerste tonen verwacht je dat Paul Westerberg zo begint te zingen. Maar nee, het is een andere stem. Die zang van de Amerikaan komt er overigens ook heel lekker uit. Want de naam van Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil) laten we altijd met graagte even vallen. Zoals op At Mercy’s Edge (Bue Rose Records/Sonic Rendezvous) hebben we Parsons al een tijdje niet gehoord. Hij heeft wel iets te zeggen. En dat doet hij met overgave. ‘Sometimes I feel like America / Good at heart, want to help the world / But when I push my weight and I stand my ground / I undo all the love I found’, verklaar hij op Nerve. ‘I’m a lost soul in a burned up world / Digging up diamond that I sell for dirt.’ Madness begint als moderne rockabilly. Fijn, die koebel. En die gitaar past ook op een album van Chris Isaak. De band rond Parsons is al sinds 2008 samen en dat werpt zijn vruchten af in het hechte spel. Een gruizige gitaar brengt ons op Trouble Zone in ‘the desert of death’. De al jaren in Duitsland woonachtige rocker brengt dan met Last One In het zesde geslaagde liedje, maar daarna loopt One More een beetje vast in gitaarspel vanaf een wolkje. Ook Living With The Top Down mist de energie van de eerste zes nummers. Het is net als het daarop volgende Mule Train een nummer met een tweede stem van Emily Ana Zeitlyn. Dat Mule Train klinkt als Chris Isaak geproduceerd door Daniel Lanois. Best spannend, maar de combinatie van vechtlust en vertwijfeling van de eerste zes nummers is dan wel weggeëbd. Ook het funky slot- en titelnummer waarmee wordt afgesloten blijft teveel steken in midtempo.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie