Dat Bones Owens een tijdje op het podium stond met Bon Jovi vergeven we hem. Zijn debuut Bones Owens (Black Ranch Records/Thirty Tigers/Bertus) is veel te lekker om hem dit aan te wrijven. Owens verbergt op de hoes zijn hoofd onder een cowboyhoed, dus de vrees voor hair metal is ongegrond. Wat is het dan wel? Wel degelijk een soort hardrock, maar niet van de opgepoetste soort. De cd begint met een flits: Lightning Strike. Dat klinkt als een combinatie van rockabilly met glamrock; als Jon Spencer Explosion met New York Dolls. Een stuiterende gitaar brengt een Good Day, waarna messcherp gitaarspel White Lines aan reepjes snijdt. Op de new wave van Blind Eyes gaat de stem van Bones de hoogte in. Boogie is de belangrijkste component, waardoor het countryrockende Keep It Close met een beetje fantasie valt te omschrijven als Kiss in een juke joint. De Amerikaan wisselt een likje gemene blues af met een reggaeritme, waarbij hij als zanger een paar scheuten soul toevoegt. Stampende plaat van een Country Man.
11/03/2021 Permalink
nog geen noot gehoord, maar dit triggert mij wel….ga het snel opzoeken!
11/03/2021 Permalink
Niet zoveel mis hoor met Jon Bon Jovi zeg ik als Americana liefhebber. Hielp ook singer/songwriter Billy Falcon en die maakte toch een paar mooie CDs b.v. “Haunted Guitar”(1988) en “Pretty Blue World” (1991).
11/03/2021 Permalink
Vergeet nooit het concert van Southside Johnny & the Asbury Jukes met die gast-gitarist die ik niet (her)kende. Tot ik er aan het einde achter kwam dat het Jon Bon Jovi was. Hij deed het prima overigens.
& best een lekker album van Buck Owens trouwens.