Robby Rothschild – Matthew McDaid – David Massey – David Latto – Chance McCoy
Een slingerende weg door de heuvels. De omgeving is niet stoffig, het ongeplaveide oppervlak lijkt eerder een beetje vettig. De Amerikaan Robby Rothschild brengt een bijzondere vorm van americana. De wortels van de zes liedjes op de ep Robby Rothschild (eigen beheer) liggen net zo goed in Spanje en Afrika. Opener Untie Me heeft een repetitief motiefje op gitaar, maar het is vooral de percussie die opvalt op het nummer. Open Wide speelt met flamenco, maar de staande bas neigt meer naar de jazz van Charles Mingus. Het eerste deel van Encircled is meer in de stijl van Nick Drake. Elk nummer is bijzonder. Rothschild is danig onder de indruk van muziek uit Mali en hij heeft dat vorm gegeven met bijzondere arrangementen. Zelf speelt hij akoestische gitaar, kora, drums en percussie; verder zijn er meer gitaren, meer zangers, klarinet, accordeon, viool en cello te horen.
Met drie nummers en elf minuten speelduur is Look Away Sun Child (Great Canyon Records) zelfs voor een ep nogal aan de korte kant. Een lekker plaatje heeft Matthew McDaid wel gemaakt. Het titelnummer brengt melodieuze rootsrock met blazers. McDaid is geboren en getogen in Noord-Ierland, maar woont tegenwoordig in Spanje. Voor deze ep trok hij naar Portland in de Amerikaanse staat Oregon. Met I Started A Joke covert hij de broertjes Gibb, oftewel Bee Gees.
David Massey zit onderuitgezakt op een tuinstoel aan Island Creek (Poetic Debris Records). Hij is ook niet van plan om op te staan. Weliswaar versnelt het tempo na het titelnummer wel wat voor Demon Wind, maar met dat gitaarspel in de stijl van Mark Knopfler hoef je de veilige haven niet te verlaten. Op Long Long Time gaat nogmaals het tempo wat omhoog, maar het is vooral de ritmesectie die haast krijgt, Massey kan nog altijd zijn ding doen vanuit de stoel. Op Don’t Know Where I’d Be brengen mandoline en steelgitaar het nummer naar een stukje dat naar kamermuziek neigt.
Show Me How To Feel (eigen beheer) is een veilig popliedje waarmee de Schot David Latto deze vijf nummers tellende ep begint. Heel spannend wil het niet worden, maar voor wie van degelijke rock in het spoor van Dawes en Jackson Browne houdt, valt hier best wat te halen. Of dat in vergelijking met zijn voorbeelden een Better Way is, valt te betwijfelen. Maar het is het is best een plezierige weg vol ingetogen americana.
Van Chance McCoy verscheen in 2019 al Whippoorwill (eigen beheer), waarmee de multi-instrumentalist (gitaar, viool, banjo) die Old Crow Medicine Show verliet om zijn eigen muziek te spelen een afwisselende ep heeft gemaakt. Het titelnummer is tamelijk rudimentaire countryblues. Sugar Babe wordt mede vorm gegeven door slidegitaar. Jitterbug Bayou is een rockende verkenning van het moeras. Daarna bezoekt McCoy de Lonesome Pines, dat een beetje klinkt als The Pines in een productie van Bo Ramsey. Na zes nummers volgen van drie liedjes nog kalere versies, waardoor deze ep al met al meer dan een half uur speeltijd biedt.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie