Het gaat over ‘wide open spaces’ op Lonely Places, maar het gevoel dat het overbrengt is dat je niet alles zult zien. Veel horizon. Veel ruimte. Dat wel. Doordat vrijwel alles in hetzelfde tempo gaat op Earth Trip (Thrill Jockey/Konkurrent) van Rose City Band dwalen je gedachten zomaar af. Dat is misschien wel de bedoeling van Ripley Johnson, de drijvende kracht achter de band. Zodat je je zult afvragen: is het een psychedelische zwerftocht over de aarde, of door het eigen hoofd. De slaperige countryrock glijdt door het landschap als een elektrische auto. De energie van de zon wordt gelijkmatig verdeeld over acht nummers. De kracht van de koperen ploert valt nergens stil, het zuchtje wind blaast constant in de rug. Het wegdek door de woestijn is blijkbaar zonder hobbels, nergens hoeft de motor harder te werken. Zien we dan nog wat tijdens deze lome tocht? Maken we nog wat mee? Toch wel. Johnson spint niet alleen lange draden aan zijn elektrische gitaar, hij perst er ook fijne nootjes uit. De lethargische staat die deze muziek veroorzaakt is niet zonder fonkelingen in de zon. De steelgitaar van Barry Walker zweeft langs Silver Roses, waarbij drummer John Jeffrey op ingehouden wijze de voortgang bewaakt. Naast de bands Wooden Shjips en Moon Duo strekt Johnson (zang, akoestische en elektrische gitaren, bas, orgel, piano, mondharmonica, lap steel, mandoline, percussie) met Rose City Band zijn speelveld alsmaar verder uit. De stadsgrenzen voorbij in een verkenning van de aarde. Daar ergens op de prairie liggen New Riders Of The Purple Sage op de rug te staren in de kosmos.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie