Vier afgerukte paardenhoofden met het bloed in de bek. Doodskoppen als ogen en daartussen een swastika. Nog een doodskop als versiering van een hoofdstel. Hoe zorg je er als illustrator voor om een genre als cowpunk uit te beelden? Nou, zo misschien wel. Mad Marc Rude hield zich begin jaren tachtig op in de punkscene van Los Angeles. Hij voorzag het debuut van Tex And The Horseheads van artwork, net zoals hij dat deed voor bands als The Misfits, The Offspring en L.A. Guns. De hoes paste in ieder geval bij het zelfdestructieve karakter van Texacala Jones en haar band.

Jones begaf zich in kringen rond Jeffrey Lee Pierce en diens Gun Club. Ze stond zelfs op het podium met hem, maar hij vond haar als gitarist niet goed genoeg voor zijn band. Dus begon ze een eigen band. Mike Martt (gitaar, zang), Smog Vomit (bas) en Rock Vodka (drums) gaan er vandoor in wilde galop en Texacala Jones grijpt de manen. Ze stuurt haar paarden grommend en gillend langs Chicken Bounty Hunters en een Border Town, alles net voldoende onder controle houdend om niet uit de bocht te vliegen. Of misschien juist ook wel.

Jones was de trashy hogepriesteres van de cowpunk. Nog vuiger dan Poison Ivy van The Cramps. Verder had je in Los Angeles de bands X, met Exene Cervenka, en het veel nettere Lone Justice, met frontvrouw Maria McKee. Jones was de wildste. Ze zag eruit als een heroïnehoertje. Een maskertje voor haar ogen, een haardos waar het piekhaar van Siouxsie Sioux netjes bij afstak, een glimmend onderjurkje en nethandschoenen. Maar ook met kruisjes aan kettingen om haar nek. Iconisch is de hoes van Tot Ziens – Live In Holland, waarbij ze op het podium ligt met een Jack Daniels aan de mond.

Goede muziek? Mwah. Maar wel een uiterst prettig tegenwicht voor het geluid van de jaren tachtig. De countryrockers waren in slaap gesust. Punk werd commercieel. Het was de tijd van de new romantics. Gelikte bandjes als ABC, Depeche Mode, Duran Duran, Spandau Ballet en al die anderen bepaalden de hitlijsten. Ellendige tijd. Dus ja, zo’n wilde rit in een Short Train met een band met een Guitar Obsession was precies waar je op zit te wachten op dat moment.

Texacala Jones is trouwens nog altijd actief. In Austin, Texas, tegenwoordig. Gitarist in haar band is Chelsea Taylor, de dochter van Jesse Taylor, de gitarist die het kippengaas kon laten bollen bij The Joe Ely Band.

Wilde paarden. Die op Wig Wam Beach hebben tenminste plezier. Het is dan ook een geweldige plaat van een nogal onbekend gebleven band: Three O’ Clock Train. Met de broers Mack en Stuart MacKenzie. Markante koppen met vierkante kinnen. Jongens met indiaanse wortels. Wig Wam Beach is een ep op het formaat van een lp. Slechts zes nummers helaas. De MacKenzies verhuisden van het Amerikaanse Maine naar het Canadese Montreal. Ze waren daar halverwege de jaren tachtig de enige band die met country stoeide. En hoe! Ze klonken als een hoekige versie van Creedence Clearwater Revival. Songschrijver Mack MacKenzie maakt nog altijd muziek. En nog altijd buiten het zicht van het grote publiek. Dat zal wel zo blijven. Maar wel in de wetenschap van het volgende: The Devil Likes Me. Slotnummer van deze ep.

Komen we bij Crazy Horse. Ook nog niet tot stilstand gekomen. Zolang Neil Young een beroep op ze blijft doen, komen ze wel opdraven. Zoals nu weer met een verblijf in Barn. De wilde paarden op Crazy Moon hebben de angst in de ogen. Gek gemaakt door het rare schijnsel van de maan. Na twee mindere platen komt dit weer aardig in de buurt van het titelloze debuut met de hoes met het paard met opengesperde bek. Gitarist Danny Whitten was gestorven aan een overdosis, Frank Sampredo slaagde er als eerste in om in zijn voetsporen te treden. Tot tevredenheid van Billy Talbot (bas) en Ralph Molina (drums). Young ragt trouwens ook mee op enkele nummers.

De paarden op Fiddle Tune X van Billy Strings & Don Julin kijken nieuwsgierig naar de toekomst. Strings (gitaar, banjo, mandoline) is een grote belofte die bluegrass en rock als geen ander weet te combineren.

Tex & The Horseheads – Tex & The Horseheads (1984)
Three O’Clock Train – Wig Wam Beach (1986)
Crazy Horse – Crazy Moon (1978)
Billy Strings & Don Julin – Fiddle Tune X (2014)