Sinds maart vorig jaar werk ik volledig thuis. Dat kan als eindredacteur van Dagblad van het Noorden (en Leeuwarder Courant) prima. Het betekent wel dat mijn bezigheden voor deze site steeds meer op werk zijn gaan lijken. Zelfde plek achter de computer immers. Soms vraag ik mezelf dan ook af: waarom doe ik het eigenlijk allemaal? Want zo’n site levert geen cent op. Gelukkig werden er al die jaren albums gestuurd om te recenseren. Nog voor ze in de winkel lagen. Dat was de beloning. Maar tegenwoordig zenden artiesten en platenmaatschappijen een mailtje met een code voor een download. Doe ik niets mee. Muziek verdient een verpakking. Dus hoe dat verder moet? Ik hoop er binnenkort op terug te komen.

1. Israel Nash – Topaz
De klanken op Topaz zweven als een poncho om een pirouette draaiende hippie. De heuvels van Dripping Springs zijn een geweldige uitvalsbasis voor glijvluchten door de kosmos. Puntige bijdragen op blazers voegen een nieuwe dimensie toe aan de groovy gitaarrock van Nash, die heer en meester is in zijn eigen studio.

2. Riley Downing – Start It Over
Een donkere stem met karakter in een muzikale omlijsting met soul, dat is wat deze prachtplaat te bieden heeft. Het titelnummer is een lofzang op de platenzaak. John James Tourville, net als Downing van The Deslondes, produceerde de plaat met Andrija Tokic, die die rol ook vervulde voor Alabama Shakes en Hurray For The Riff Raff.

3. Garrett T. Capps – I Love San Antone
Het is niet de eerste keer dat Capps reclame maakt voor zijn geboorteplaats San Antonio. En vast en zeker ook niet de laatste keer. Als er iemand is die in de voetsporen van Doug Sahm mag treden, dan is het Capps. Evenveel enthousiasme. Evenveel zorgeloosheid. De portie gekte die hij serveert is aanstekelijk en bevrijdend. 

4. Mac Leaphart – Music City Joke
Luister naar Blame On The Bottle en stel vast dat dit superieure countryfolk is om een honky tonk mee op stelten te zetten. Twangende gitaar, mondharmonica, fijne streken op steelgitaar, hobbelende melodie, een tekst die de zwaarte van het leven afschudt. Denk dus aan een John Prine. Prachtplaat en toch wel degelijk uit 2021.

5. Nathan Bell – Red, White And American Blues (It Couldn’t Happen Here)
De ondertitel is een verwijzing naar het boek It Can’t Happen Here van Sinclair Lewis. De schrijver buigt zich in dat boek uit 1935 over de mogelijkheid dat het Amerikaanse volk een fascist als president zou kiezen. De verwijzing naar Trump is duidelijk.

6. Daniel Young – The World Ain’t Gonna Wait
Singer-songwriter uit Utah verdient alle lof met dit schitterende werkstuk, waarop het goede van altcountry en countryrock samenkomt. Young heeft een lekker droge zangstem, met een scherp randje in het timbre. Met Sadler Vaden die heerlijke gitaarlijntjes neerlegt.

7. Noah Harris – Patient Heart
Garrett T. Capps bracht me in contact met Noah Harris, een singer-songwriter die oorspronkelijk uit Illinois komt, maar sinds 2014 in San Antonio woont. Hij heeft (nog) geen website, maar wel een geweldige debuutplaat. Op Bandcamp is hij wel te vinden. Cowboy Song is een van de fraaiste nummers van het jaar. Recensie volgt nog.

8. James McMurtry – The Horses And The Hounds
Een weerzien met producer Ross Hogarth, die in 1989 ook al aan de knoppen zat voor het voortreffelijke debuut Too Long In The Wasteland. Gitarist David Grissom is er weer bij om de bijtende teksten te onderstrepen met messcherp spel. Een welkom contrast met de gortdroge voordracht.

9. David Olney & Anana Kaye – Whispers And Sighs
Een bijzonder afscheid van de op 18 januari 2020 overleden David Olney. Het is een samenwerking met Anana Kaye en haar partner Irakli Gabriel uit Georgië. Zodat op deze avontuurlijke plaat americana en Oost-Europese klanken samenkomen. Een waardig afscheid van de man die stierf in het harnas.

10. The Pink Stones – Introducing… The Pink Stones
Band uit Athens, Georgia, speelt countryrock. Aanbevolen voor fans van Daniel Romano en Garrett T. Capps. Als punker raakte voorman Hunter Pinkston verslingerd aan country door The Lemonheads, die Brass Buttons van Gram Parsons hadden opgenomen. Vanaf dat moment dook hij in de geschiedenis.

11. The Hold Steady – Open Door Policy
De praatzingende Craig Finn schetst een troosteloos beeld van Amerika. Zijn liedjes gaan over dolende personages die foute beslissingen nemen. De zwalkende figuren op weg naar nieuwe ontberingen hebben slechts een houvast; de aanzwellende composities lijken een uitweg te bieden. Fans van American Aquarium moeten zeker luisteren.

12. Cha Wa – My People
Met My People brengt de band Cha Wa de traditie van de Mardi Gras Indians uit New Orleans een paar stappen verder. Als er iemand is die dat kan en mag doen, dan is het Joseph Boudreaux Jr. wel. Hij is de zoon van Big Chief Monk Boudreaux, die sinds de jaren 60 furore maakte met The Wild Magnolias. Sociaal bewogen funk.

13. John John Brown – Americana Comics
Op On Black Friday I Met Jesus zingt Brown niet alleen als John Prine, het liedje had ook door de in 2020 overleden singer-songwriter geschreven kunnen zijn. Een ander liedje gaat over een Vietnamveteraan die zijn dagen slijt op de pier in Daytona. Slechts 24 minuten, maar zeer de moeite waard.

14. Jim Keller – By No Means
Keller speelde in de jaren 80 powerpop in de band Tommy Tutone. In 2005 keerde hij terug. Hij speelt het cool. Combineert met speels gemak een grotestadsgeluid met countrysoul. Daarbij geholpen door schoon volk als producer Mitchell Froom en David Hidalgo van Los Lobos. Voortreffelijke productie. Strak en toch met soul.

15. Cedric Burnside – I Be Trying
De toekomst van Mississippi blues is in goede handen bij Cedric Burnside. Vooral doordat de kleinzoon van de legendarische R.L. Burnside geen platgetreden paden hoeft te betreden om aan de definities van blues te voldoen. De meeste teksten zijn donker, dit gaat namelijk veel verder dan blues om gezellig een biertje bij te drinken.