Nee, het is in combinatie met Richie Mayer niet een extra aflevering van de rubriek albumhoezen, maar gewoon een recensie. People In Cars (Submarine Cat Records) is niet het eerste album van Curse Of Lono dat we bespreken. De titelloze ep uit 2016 kwam aan bod in de rubriek roundup en een jaar later schreven we ook over het volwaardige debuut Severed. Helaas kwam As I Fell niet verder dan aantekeningen (glamrock, Jesus And Mary Chain, Velvet Underground, slidegitaar, atmosferisch donker, donkere stem, blazers, een lieve versie van Nick Cave; dat soort algemeenheden) en ook het van een fraaie pentekening van een woestijnlandschap in zwart-wit en rose gestoken 4am And Counting moest het doen zonder aandacht alhier. De Britse band brengt dan ook muziek die niet door iedereen als altcountry zal worden bestempeld. Niettemin stonden ze al wel eens op TakeRoot. People In Cars is een donkere plaat. Dat kan ook nauwelijks anders met zo’n stem als de bariton van Felix Bechtolsheimer. Hij fluistert als Leonard Cohen. Op So Damned Beautiful krijgt hij gezelschap van Tess Parks, die wat contrasterende lichtheid brengt. In Your Arms begint trouwens met steelgitaar (met een klein vraagtekentje). Dus, altcountry of niet, Curse Of Lono is in ieder geval een interessante band.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie