Twee jaar geleden bespraken we hier het 5-sterren soloalbum van Benjamin Tod. Nu is het de beurt aan Glory (Anti-Corporite Music) van de Lost Dog Street Band. Dat is de groep die Tod vormt met zijn levenspartner Ashley Mae (fiddle en zang) en Jeff Loops (staande bas). De 10 nummers, in 40 minuten, zijn allemaal van de hand van Tod en beschrijven zijn wederopstanding na diep in de put te hebben gezeten. Dat het geen makkelijke gang is geweest mogen wel duidelijk zijn. Uit het openingsnummer Until I Recoup (Glory 1): Hey say it ain’t easy I know that’s the truth/ That hard livin’ crown looks foolish on you. Maar Tod is een doorzetter en zal hoe dan ook slagen. Hij zwoor dranks en drugs af, maar de twijfel slaat nu en dan toe. Hij slaat je om te oren met openhartige teksten. ‘Do I have what it takes to make it somehow? / What if I fall on my face in front of the crowd?’ in What Keeps Me Up Now. De muziek is akoestisch en recht in je gezicht, diep uit en in het hart. Een enkele keer krijgt het trio wat ondersteuning van Douglas Francisco op een slidegitaar.
Eind vorig jaar verscheen al The Magnolia Sessions. Negen liedjes, live opgenomen onder een magnolia, in de achtertuin van het Anti-Corp/Black Matter Mastering HQ in Nashville. Geen enkele toeter noch een bel. Niks opgepoetst. Je hoort de krekels luidruchtig tsjirpen. Bij dit optreden ontbrak bassist Jeff Loops. Het zijn dus enkel de gitaar van Benjamin Tod en de fiddle van Ashley May. Zeven van de negen songs zijn covers: de traditionals Shady Groves en Long John Dean, Carmelita van Warren Zevon, Lungs van Townes van Zandt, Moonshiner van Uncle Tupelo en The Mountain en Dublin Blues van Steve Earl. Dit album (3 sterren) moet je vooral draaien als je van Tod/Lost Dog Street Band houdt en de sfeer van een bloedhete avond wil binnenhalen. Wie wil dat nu niet?
23/02/2022 Permalink
Mooi idd. Klein detail, “Moonshiner” is ook een traditional met een iconische waslijst van uitvoerders : https://en.wikipedia.org/wiki/The_Moonshiner
23/02/2022 Permalink
En Dublin blues lijkt me toch echt van Guy Clark. Wel gedaan door Steve Earle op zijn ´Guy´ album.