Wie is Lera Lynn? Het in een fraai ouderwets kartonnen klaphoesje gestoken Have You Met Lera Lynn? geeft een niet geheel eenduidig antwoord. Zo begon tien jaar geleden de recensie van het debuut van deze vrouw, die ik toen nog omschreef als een countryzangeres, die moeiteloos een meer alternatieve aanpak integreerde. Het album kreeg een waardering van drie sterren en ook al was nog niet duidelijk wat we verder konden verwachten van Lera Lynn, die eerste ontmoeting wekte voldoende vertrouwen voor een mooie toekomst. Met Something More Than Love (Icons Creating Evil Art/PIAS) kunnen we een streep zetten door het woord countryzangeres. Want de tegenwoordig in Nashville woonachtige Lynn voldoet nergens aan die omschrijving en ook de paar streepjes steelgitaar op enkele nummers trekken haar niet in die richting. Van die mooie toekomst samen is niets terecht gekomen. Lynn kwam niet meer op mijn pad. Er verschenen geen recensies van haar meer op deze site, ook al dook ze nog wel op in het jaarlijstje van Hugo in 2014. En ook enkele malen in jaarlijstjes van onze lezers. Ook dit album wordt her en der positief ontvangen. Maar ik kan er echt helemaal niks mee. De toetsen die op een wolkje komen binnendrijven op opener Illusion doen direct al het ergste vrezen. Het is het geluid van de jaren 80, grotendeels drijvend op de inbreng van synthesizers. En de zang doet me denken aan Nena en Kim Wilde. Black River komt over als iets dat op de achtergrond van de film Turks Fruit had kunnen klinken. Of bij Bilitis, de in softfocus geschoten erotische speelfilm van fotograaf David Hamilton. De hoge zuchtzang van Conflict Of Interest brengt me bij Baccara. Dit is vast en zeker de allereerste keer dat die naam valt op deze site. Dat het album draait om de geboorte van het eerste kind van Lynn, samen met haar producer Todd Lombardo, doet er dan helemaal niet meer toe. En ook niet dat ze dat geluksmoment combineert met de minder positieve gevolgen zoals een postnatale depressie. Golden Sun begint met een baritongitaar, maar de lelijke drums sturen het vervolgens naar Jeff Wayne’s Musical Version Of The War Of The Worlds. Ook de herinnering aan die onzin had voor mij niet gehoeven.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie