Tim Knol heeft de ongezonde leefstijl die zich bijna ongemerkt aan je opdringt bij het leven als artiest onderweg heel bewust achter zich gelaten. En hij voelt zich Lightyears Better (Excelsior Recordings), ook de titel van zijn nieuwe album. Een bezoek aan zijn huisarts was het eerste zetje; de pandemie hielp in zekere zin ook bij het roer omgooien. Hij ging wandelen en nam zijn gitaar mee, een creatieve manier om toch op te kunnen treden. Het titelnummer waarmee de plaat begint is direct een treffende weergave van zijn gemoedsstemming. Het klinkt uitermate opgeruimd. Knol schreef het net als een flink aantal andere nummers samen met toetsenist Matthijs van Duijvenbode. Er staat een fijne gitaarsolo op van Thijs Elzinga die niet had misstaan op een album van Jayhawks. De van jongs af aan met rockmuziek opgegroeide Knol verstopte af en toe wat verwijzingen naar andere muziek in zijn liedjes. Zo heeft hij het in dat titelnummer over ‘sound of the speed of loneliness’, een verwijzing naar John Prine. Dat feitje staat in Lichtjaren Beter, een apart verkrijgbaar boek dat hij samen maakte met Nico Dijkshoorn. Daarin staan ook de teksten van de liedjes. Leuk initiatief, maar wel jammer dat die nu niet bijgevoegd zijn bij de cd. Overigens valt er niets te klagen over de vormgeving van het album. Lightyears Better is een prachtige rockplaat met flink wat scheuten country dankzij steelgitaar en dobro. Maar ook de cadans van de liedjes en het gitaarspel zorgen daarvoor. Op Blind Lemon zingt Knol ‘don’t know much about biology’ en daar hoef je nauwelijks een popkenner voor te zijn om dat als een verwijzing naar Sam Cooke te herkennen.
19/09/2022 Permalink
pracht plaat eindejaar kandidaat