Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Erja Lyytinen uit Finland? Meestal volgt er na deze al vaker gebruikte inleiding een positief stukje over hoe overtuigend artiesten uit die landen altcountry of andere rootsmuziek weten te brengen. Over Waiting For The Daylight (Tuohi Records) van Erja Lyytinen zijn we niet zo enthousiast. Een gillende zangeres en gillende gitaren, daar zijn we niet zo van. Het is bluesrock met heel veel power en af en toe wat aanzetten tot symfonische rock. Heel knap gemaakt allemaal, maar dat om de haverklap voluit gaan is nogal vermoeiend.
07/10/2022 Permalink
voor jou nogal vermoeiend, voor mij uitermate prettig om naar te luisteren. Tenminste geen slappe en brave hap. Lekker veel power waar ik persoonlijk van hou.
07/10/2022 Permalink
Is ze genaturaliseerd? Vroeger was ze altijd Fins.
07/10/2022 Permalink
@ Henk: ik had inderdaad na de mededeling dat ze uit Finland komt ook een keer ‘Zweedse’ geschreven. Dat heb ik nu aangepast. Dank.
08/10/2022 Permalink
Eerlijk geschreven, John. En je heb er tenminste over geschreven. Positief of negatief, het blijft aandacht. Er zullen genoeg zogenaamde recensenten zijn, die omdat het hun ding niet is, het album terzijde legt. Niet denkend over de ‘bloed, zweet en tranen’ van de artiest voor een nieuwe plaat.