Met zijn baard en bandana ziet Alex Williams er precies uit zoals je verwacht van een outlaw. Of Waging Peace (Lightning Rod/V2 BeNeLux) dan ook precies voldoet aan het plaatje dat je dan vooraf al hebt geschetst? Ja en nee. De Amerikaan heeft een stem die past bij zijn uiterlijk. Een donker timbre. De stoere stem van een personage dat kiest voor een verblijf aan de randen van de maatschappij. Iemand die zijn eigen gang gaat en zich de wet niet voor laten schrijven. Maar op het titelnummer laat hij zich in de ziel kijken. Zijn ergste vijand lijkt verdacht veel op hemzelf, zingt hij. Dus niet alleen maar stoer. Niet alleen maar pose. Nee, een man op zoek naar gemoedsrust. Iemand die ook een liedje brengt als The Best Thing, dat klinkt als Willie Nelson op de gevoelige toer. Om daarna op Double Nickel zijn geluk weer te beproeven op het slingerende pad van de vrijheid. Hij moet dealen met zijn eigen beslissingen die hij ziet in de achteruitkijkspiegel, maar gaat toch moedig voorwaarts. Is hij vervloekt of gezegend vraagt hij zich af in Confession. De vrijgevochten country van Williams schurkt langs southern rock. Op Conspiracy moest ik zelfs even denken aan The Tragically Hip. Verder valt vooral te denken aan Chris Stapleton, Sturgill Simpson en Paul Cauthen. De bandleden laten hun werkgever nergens los op dit album dat bij elke draaibeurt aan kracht wint. En dan zijn er ook nog gasten als Dan Dugmore op pedal steel en Mickey Raphael op mondharmonica.
02/02/2023 Permalink
Al een aantal weken in huis. Fijn plaatje.