Met een gebroken stem zingt Sean Keel liedjes over gebroken levens. Eigenlijk kun je het nauwelijks zingen noemen. Deze in Texas neergestreken Amerikaan heeft nauwelijks een stem. Een rasp is het. Hij zingt alsof hij zijn stem verloren is. Breekbaar. A Dry Scary Blue (Icons Creat Evil Art/P.I.A.S.) is om die reden een unieke plaat. Uniek op een zelfde manier zoals het werk van Johnny Dowd uniek is. Of Blaze Foley. Vic Chesnutt misschien ook wel. Of Sam Baker die Broken Fingers doet, maar door emoties overmand wordt. Liedjes over gebroken levens dus. Die zich afspelen rond Corn Palace bijvoorbeeld. ‘Angry for years after you left me’, zingt Keel. Hij schrijft zijn liedjes vaak in de eerste persoon, maar het hoeft niet altijd over hemzelf te gaan. Hij schetst bevreemdende situaties. En het is bijna in elk liedje alsof hij aanhangt tegen het moment dat hij moet huilen. Op Cool Old Men is hij een van de dragers van de lijkkist met zijn opa. Hij overdenkt valse beloften en hoe het werkelijk is gelopen met hem en zijn familie. Alles draait om complexe emoties. Je denkt te luisteren naar het werkstuk van een klaploper, maar niets is minder waar. Keel is een gerespecteerde 60-jarige wetenschapper in de wiskunde aan de universiteit van Texas. Hij maakte in eigen beheer al vier albums (drie met familieleden als Bill The Pony en een soloplaat) waar volgens hem niemand naar geluisterd heeft. Voor deze plaat riep hij op advies van anderen de hulp in van een professional. Dat werd producer Gabriel Rhodes, die de schrijnende verhalen versterkte met een sobere aanpak.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie